23/9/15

Nέα έκδοση: Για μια ιστορία του αναρχικού αντι-ιμπεριαλισμού


Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ασύμμετρη Απειλή το βιβλίο του Lucien van der Walt: "Για μια ιστορία του αναρχικού αντι-ιμπεριαλισμού". Τα έσοδα θα διατεθούν για την ενίσχυση δομών αλληλεγγύης και υλικής στήριξης σε πρόσφυγες και μετανάστες.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Πρέπει να καταστρέψουμε τον ιμπεριαλισμό, δημιουργώντας έτσι τις συνθήκες για την αυτοδιεύθυνση όλων των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Αλλά αυτό απαιτεί την καταστροφή του καπιταλισμού και του κρατικού του συστήματος. Την ίδια στιγμή, ο αγώνας μας είναι ένας αγώνας ενάντια στις κυρίαρχες τάξεις εντός του τρίτου κόσμου, αλλά η τοπική καταπίεση δεν είναι λύση. Οι τοπικές ελίτ είναι ένας εχθρός, τόσο εντός των εθνικών απελευθερωτικών κινημάτων και ακόμα περισσότερο μετά τον επιτυχή σχηματισμό των νέων εθνών-κρατών. Είναι μόνο η εργατική τάξη και η αγροτιά που μπορούν να καταστρέψουν τον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό, αντικαθιστώντας την κυριαρχία τόσο των τοπικών όσο και των ξένων ελίτ με την αυτοδιαχείριση και την κοινωνική και οικονομική ισότητα.

Ως εκ τούτου, είμαστε υπέρ της αυτονομίας της εργατικής τάξης και της ενότητας και της αλληλεγγύης μεταξύ των χωρών, σε όλες τις ηπείρους, καθώς και υπέρ της δημιουργίας ενός διεθνούς αναρχοκομμουνιστικού συστήματος μέσω της αυτενέργειας της παγκόσμιας εργατικής τάξης και της αγροτιάς. Όπως είπε ο Σαντίνο: "Σε αυτόν τον αγώνα, μόνο οι εργάτες και οι αγρότες θα φτάσουν μέχρι το τέλος".

 

16/9/15

ΚΑΜΙΑ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΥΤΑΠΑΤΗ…

ΚΑΜΙΑ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΥΤΑΠΑΤΗ…

να μη σταθεί εμπόδιο στην οργάνωση της εργατικής τάξης, στην πολιτική συγκρότηση των προλεταριακών-λαϊκών δυνάμεων, στα μέτωπα των κοινωνικών-ταξικών αγώνων που θα ανοίξουν το δρόμο για την επαναστατική προοπτική, για τον κομμουνισμό και την αναρχία.

Ι

«Δεν έχει μεγάλη σημασία ποια θα είναι η επόμενη κυβέρνηση αφού περισσότεροι από το 80% των βουλευτών της προηγούμενης Βουλής υποστήριξαν το πρόγραμμα. Αυτό που είναι σημαντικό, είναι να έχουμε μια λειτουργική κυβέρνηση το συντομότερο δυνατό»
Κλάους Ρέγκλινγκ, πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM)

Μόλις εφτά μήνες πέρασαν από την 25η Γενάρη, τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές ποντάροντας πάνω στην ελπίδα μεγάλων κοινωνικών κομματιών πως θα φέρει κάτι διαφορετικό από τις μνημονιακές κυβερνήσεις της προηγούμενης περιόδου. Εφτά μήνες μέσα στους οποίους χρεοκόπησε οριστικά το ιδεολόγημα που ήθελε σκίσιμο των μνημονίων από τη μία και από την άλλη πλήρη αποδοχή του διαμορφωμένου πλαισίου εντός της ΕΕ. Εφτά μήνες κατά τους οποίους κατέρρευσε υπό το βάρος των ίδιων των αντιφάσεών της η (αυτ)απάτη της φιλολαϊκής διαχείρισης μέσα από “σκληρές” διαπραγματεύσεις και αλλαγή των ευρωπαϊκών συσχετισμών. Άλλωστε, πριν ακόμα συμπληρωθεί ένας μήνας από την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και το σχηματισμό συγκυβέρνησης με την ψεκασμένη ακροδεξιά των ΑΝΕΛ, με την υπογραφή της συμφωνίας του eurogroup στις 20 Φλεβάρη η συγκυβέρνηση προχωρούσε στην πλήρη αποδοχή του χρέους και των μνημονιακών υποχρεώσεων της χώρας, προετοιμάζοντας την υπογραφή ενός τρίτου μνημονίου.

Μέσα στα πλαίσια των διαπραγματεύσεων κι αφού η συγκυβέρνηση είχε ήδη προτείνει το δικό της μνημόνιο των 47+8 σελίδων, προκήρυξε το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη, σχετικά με την αποδοχή ή μη της πρότασης των “θεσμών”. Πολύ γρήγορα το ερώτημα ξέφυγε από τα χέρια της και η απάντηση που δόθηκε από τα κάτω ήταν σαφής: καμιά αποδοχή νέων μέτρων λιτότητας, καμιά νομιμοποίηση της υποτίμησης της ζωής μας. Παρά την πολυσημία του ΟΧΙ της 5ης Ιούλη και τις διαφορετικές αφετηρίες, αποτέλεσε μια τεράστια παρακαταθήκη για το μέλλον, αφού ο εργαζόμενος λαός αψήφησε τις απειλές και τους εκβιασμούς τόσο της ΕΕ όσο και των ντόπιων αφεντικών. Αψήφησε την μαύρη προπαγάνδα των ΜΜΕ, την εργοδοτική τρομοκρατία και τις κλειστές τράπεζες και με ένα 61,3% είπε ένα συνολικό ΟΧΙ στις μνημονιακές πολιτικές και τη λιτότητα.

Για να συγκροτηθεί, όμως, ταξική απάντηση απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου δεν αρκεί ένα δημοψήφισμα. Χρειάζεται και η οργάνωση της τάξης, ένα δυνατό εργατικό και λαϊκό κίνημα που θα περιφρουρήσει το ΟΧΙ. Αυτό το έλλειμμα, που αφήνει πίσω της η ταξική άμπωτη αλλά και η αμηχανία του ανταγωνιστικού κινήματος, εκμεταλλεύτηκε η συγκυβέρνηση και μόλις μια βδομάδα μετά το δημοψήφισμα συνομολόγησε με τους δανειστές μια συμφωνία ακόμα πιο δυσβάσταχτη απ’ αυτήν που απορρίφθηκε την 5η Ιούλη.

Το τρίτο μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ έρχεται να προσθέσει σωρευτικά μαζί με τα δυο προηγούμενα νέα αντικοινωνικά μέτρα που χτυπάνε κατά κύριο λόγο την εργατική τάξη, τους συνταξιούχους και τα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας, αφήνοντας φυσικά ανέγγιχτους τους εφοπλιστές, τους βιομήχανους, τους μεγαλοεπιχειρηματίες και τις ντουντούκες τους, τα αστικά ΜΜΕ. Οι δοσίλογοι τραπεζοτσολιάδες του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ έρχονται να αντικαταστήσουν επάξια τους προκατόχους τους στο βάθεμα της κοινωνικής λεηλασίας και της ταξικής αφαίμαξης. Δε διστάζουν να τσαλαπατήσουν ό,τι εργασιακό και συνταξιοδοτικό δικαίωμα είχαν αφήσει όρθιο οι προηγούμενες κυβερνήσεις, να κάνουν περικοπές 900 εκ. ευρώ στην κοινωνική πρόνοια και να συνυπογράψουν την “κινητικότητα” της εργασίας (δηλαδή τις μαζικές απολύσεις). Δε διστάζουν να αυξήσουν τον ΦΠΑ σε βασικά είδη διαβίωσης και στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, να διατηρήσουν τον ΕΝΦΙΑ, να μειώσουν την κατώτατη σύνταξη και να αυξήσουν το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης. Δε διστάζουν να προχωρούν σε κλιμάκωση των ιδιωτικοποιήσεων και την επιτάχυνση του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας. Δε διστάζουν να δέσουν χειροπόδαρα το μέλλον του εργαζόμενου λαού και του τόπου για να εξασφαλίσουν τα υπερκέρδη του εγχώριου και του διεθνούς κεφαλαίου.

ΙΙ
«Η Ελλάδα έχει μόνο μια επιλογή- στην οποία συμφωνούν οι δυο “μονομάχοι” της πρωτιάς στις εκλογές: να κοιτάξει μπροστά […] Αυτό το “μπροστά” δεν μπορεί να είναι αφηρημένο. Συνδέεται με έναν οδικό χάρτη και δεσμεύσεις που υπερβαίνουν τις βεβαιότητες του ενός ή του άλλου […] Αυτός ο “ιστορικός συμβιβασμός” χρειάζεται να έχει θεσμική και κοινωνική αναφορά».
Θεόδωρος Φέσσας. Πρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων (ΣΕΒ)

Οι εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη θα σηματοδοτήσουν ένα νέο κύκλο στην αστική πολιτική σκηνή του τόπου. Είναι οι εκλογές που δεν στηρίζονται πλέον πάνω στο δίπολο μνημόνιο-αντιμνημόνιο, αλλά πάνω στη διαχείριση του μνημονίου. Η προδιαγεγραμμένη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ στο μνημονιακό στρατόπεδο δεν μπορεί με κανένα τρόπο να απαλυνθεί από το “παράλληλο φιλολαϊκό πρόγραμμα” που ευαγγελίζεται. Το αντιλαϊκό νεοφιλελεύθερο πλαίσιο της ΕΕ δεν μεταβάλλεται ούτε από καλές προθέσεις, ούτε από κουτοπονηριές. Και από την άλλη, ο “αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ” της Λαϊκής Ενότητας που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί πολιτικά το λαϊκό ΟΧΙ της 5ης Ιούλη, είναι ένα οπορτουνιστικό συνονθύλευμα που εγκλωβίζει δυνάμεις σε αυταπάτες και αποτελεί ανάχωμα για την αναζωπύρωση του ταξικού πολέμου. Η Αριστερή Πλατφόρμα και οι σύμμαχοί της ήταν αυτοί που αποδέχθηκαν τη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη που αναγνώριζε το χρέος, παρέτεινε το δεύτερο μνημόνιο και προετοίμαζε το τρίτο. Ήταν αυτοί που κατέχοντας νευραλγικές θέσεις στην κυβέρνηση υπηρέτησαν την κερδοφορία του κεφαλαίου και συνεργάστηκαν με την αιγυπτιακή χούντα και τον σιωνιστικό μιλιταρισμό. Ήταν αυτοί που αποδέχθηκαν πλήρως την κατασταλτική πολιτική του Πανούση, τη συνέχιση της ύπαρξης στρατοπέδων συγκέντρωσης και την εισβολή των μπάτσων στην κατάληψη της Πρυτανείας. Καμιά εμπιστοσύνη, λοιπόν, ούτε στον μνημονιακό ούτε στον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ.

Από την άλλη, οι παλιοί και νέοι εγγυητές των μνημονιακών πολιτικών (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) ως γνήσιοι λαγοί του κεφαλαίου ενδιαφέρονται μονάχα για το βάθεμα της ταξικής αφαίμαξης και του ξεπουλήματος της δημόσιας ιδιοκτησίας. Και θα το επιδιώξουν με κάθε τρόπο, όπως έδειξαν και οι ευθείες απειλές για μια ελληνική εκδοχή του Μαϊντάν από τον “Κένταυρο” Βαγγέλη Μεϊμαράκη: «Εάν δεν έρθει η συμφωνία […] θα παρέμβουν οι δυνάμεις της αστικής τάξης, θα απαντήσουμε πολύ διαφορετικά οι πολίτες της δημιουργίας». Στις φιλοΕΕ εφεδρείες ανήκει και η ναζιστική Χρυσή Αυγή, που ολοένα ξεμασκαρεύεται από το αντιμνημονιακό της προσωπείο και δείχνει ξεκάθαρα τη συμπόρευσή της με τις συστημικές δυνάμεις: «Δεν πρέπει να φύγουμε από την Ε.Ε. Δεν μπορείς να φύγεις έτσι εύκολα, από τη στιγμή που βρίσκεσαι 34 ακριβώς χρόνια και η ελληνική οικονομία έχει σήμερα διάρθρωση σύμφωνα με την Ε.Ε. Ούτε από το ευρώ μπορούμε να φύγουμε αυτή τη στιγμή» (Νίκος Μιχαλολιάκος).

Η κοινωνική πλειοψηφία που τόσα χρόνια λεηλατείται από επίδοξους σωτήρες δεν έχει να κερδίσει τίποτα από τη συμμετοχή της στις εκλογές. Αντίθετα, έχει να κερδίσει μονάχα από τη μαζικοποίηση και την όξυνση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων στους δρόμους. Έχει να κερδίσει από την οργάνωση της ταξικής αντεπίθεσης ενάντια στην εντεινόμενη λεηλασία των ζωών μας. Έχει να κερδίσει από τη δυναμική περιφρούρηση του λαϊκού και εργατικού ΟΧΙ της 5ης Ιούλη. Ενός ΟΧΙ που πρέπει να σταθεί στα πόδια του, να πάρει σάρκα και οστά, να αρνηθεί ενεργητικά όλους τους εκβιασμούς της ΕΕ και των κυβερνήσεων και να σκίσει τα μνημόνια στους δρόμους και στα οδοφράγματα.

ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ
ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗΣ
ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΑΦΑΙΜΑΞΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΛΕΗΛΑΣΙΑΣ
ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΛΑΪΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ!

13/9/15

2o Bazaar βιβλίων για την οικονομική ενίσχυση φυλακισμένων αγωνιστών


Μετά το επιτυχημένο (από άποψη προσέλευσης κόσμου, συντροφικού κλίματος, προσφοράς βιβλίων και συγκέντρωσης χρημάτος) Bazaar που πραγματοποιήσαμε τον περασμένο Μάη στον πεζόδρομο του Κ*Βοξ, αποφασίσαμε να επαναλάβουμε το εγχειρημα την Παρακευή 25 Σεπτέμβρη, κρατόντας το ίδιο σκεπτικό με την πρώτη εκδήλωση: 

"Σίγουρα, τα βιβλία δεν είναι για να σκονίζονται και απλώς να πιάνουν χώρο σε ένα ράφι. Βιβλία που κάποτε διαβάσαμε, μας άρεσαν ή όχι, μπορούν να “ανακυκλωθούν”, να αποκτήσουν μια καινούρια χρηστική αξία στα χέρια κάποιων άλλων. Πόσο μάλλον που στους δύσκολους καιρούς μας η αγορά βιβλίων (για όσους δεν επιδίδονται στο ευγενές σπορ του ψειρίσματος από τα μεγάλα βιβλιοπωλεία) είναι μια ακριβή ενασχόληση.

Καλούμε σε “αλάφρωμα” των βιβλιοθηκών μας από βιβλία που ίσως έχουμε χρόνια να ανοίξουμε, την προσφορά τους ως βιβλία “από δεύτερο χέρι” σε άλλους που σε συμβολικό αντίτιμο θα μπορέσουν να τα αποκτήσουν, τη συγκέντρωση αυτών των χρημάτων για την ενίσχυση των φυλακισμένων συντρόφων μας. Τα βιβλία θα συγκεντρώνονται λίγο πριν την εκδήλωση στο Κ* ΒΟΞ, ή τις προηγούμενες μέρες στο βιβλιοπωλείο ΕΝΑΝΤΙΟΔΡΟΜΙΑ (εκδ. Ασύμμετρη Απειλή) στην οδό Μεταξά 9-11 στα Εξάρχεια.

Σε αυτό το bazaar, στον πεζόδρομο της Θεμιστοκλέους έξω από το Κ*ΒΟΞ, καλούνται και συντροφικά εκδοτικά εγχειρήματα, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να διακινήσουν τα βιβλία τους και αφήνοντας στην ευγενή τους ευχέρεια το να συνεισφέρουν στους σκοπούς της διοργάνωσης ένα ποσοστό από τα διακινηθέντα βιβλία τους".

σύντροφοι από κινηματικά εκδοτικά εγχειρήματα

1/9/15

Προδημοσίευση: με τη μάχη στο αίμα τους

Ο Ουινστον Τσόρτσιλ και μπάτσοι στην πολιορκία της οδού Σίδνευ


Κεφάλαιο από την υπό (συμπληρωμένη) επανέκδοση του ΜΕ ΤΗ ΜΑΧΗ ΣΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥΣ που θα κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβρη από τον Δαίμονα του Τυπογραφείου.

Πίτερ ο ζωγράφος (1)


Στις 3 Γενάρη 1911 οι φλόγες της ρώσικης επανάστασης έφτασαν ως την οδό Σίδνεϋ του ανατολικού Λονδίνου, όταν η αστυνομία επιχείρησε να συλλάβει αναρχικούς ληστές, ρώσικης καταγωγής. Μετά από ώρες άγριας ανταλλαγής πυρών, και αφού ο τότε υπουργός εσωτερικών Ουίνστον Τσόρτσιλ διέταξε ακόμα και τη χρήση πυροβολικού, δύο εκ των μελών της ομάδας βρέθηκαν νεκροί. Ο τρίτος όμως, ο φερόμενος ως αρχηγός, επονομαζόμενος «Πίτερ ο ζωγράφος» ή Πίτερ Πιατκόφ, δεν βρέθηκε πουθενά. Ο αστυνομία τον αναζήτησε εντατικά, φτάνοντας να τυπώσει και αφίσες με τη φωτογραφία του. Όμως, ο διαβόητος αναρχικός από τη Ρωσία δεν εντοπίστηκε, ενώ η πραγματική ταυτότητά του παρέμεινε μυστήριο για χρόνια. 

Σχεδόν έναν αιώνα μετά, το 1903, ο ιστορικός Φίλιπ Ρουφ τεκμηρίωσε ότι επρόκειτο για τον λετονό αναρχικό Ζάνις Ζάκλις, γεννημένο το 1883 στη μικρή πόλη Σάλντους. Το 1901 είχε εγκαταλείψει τις σπουδές του εντασσόμενος σε παράνομες σοσιαλδημοκρατικές ομάδες. Το 1903 αναγκάστηκε να διαφύγει στο Μπαμπρούσκ της Λευκορωσίας όταν φίλος του, μετά από βασανιστήρια που υπέστη από την αστυνομία, τον υπέδειξε ως τον συγγραφέα και διακινητή επαναστατικών προκηρύξεων. Στο Μπαμπρούσκ συνελήφθη μετά τα βίαια επεισόδια της πρωτομαγιάς του 1904. Όταν αφέθηκε ελεύθερος συμμετείχε στην ίδρυση του λετονικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος.

Στις 13 Γενάρη 1905 μια εργατική διαδήλωση στη Ρίγα βαφόταν στο αίμα από την τσαρική αστυνομία, αφήνοντας πίσω της 64 νεκρούς. Ήταν το έναυσμα της επανάστασης του ’05 στη Λετονία. Ο Ζάκλις πέρασε οριστικά στην παρανομία και ποτέ πια δεν θα αναφερόταν με το κανονικό του όνομα. Πλέον ήταν γνωστός ως «Επόπτης», παίρνοντας αυτό το όνομα από ένα γνωστό λετονικό μυθιστόρημα όπου ένας ληστής αποσπά μεγάλα χρηματικά ποσά από γαιοκτήμονες υποκρινόμενος τον επόπτη. 


Αναδείχτηκε σε επικεφαλής του «Τεχνικού Τμήματος» της κεντρικής επιτροπής των σοσιαλδημοκρατών, υπεύθυνος για την τεροριστική δράση. Του ανατέθηκε η συγκέντρωση όπλων και χρημάτων. Μια δύναμη διακοσίων ανδρών απαλλοτρίωνε οπλισμό από οπλοστάσια και στρατιωτικές περιπόλους. Σύντομα έγινε ο διοικητής των ομάδων μάχης. Την πρωτομαγιά του 1905, παρά την επίσημη γραμμή του κόμματος για αναδίπλωση της τεροριστικής δράσης λόγω του φόβου για διολίσθηση σε αναρχίζουσες πρακτικές, ο Ζάκλις μαζί με τον Πέτερις Λάπσα συντόνισε πολύνεκρες βομβιστικές επιθέσεις κατά αστυνομικών περιπόλων.

Η τεροριστική δράση συνεχίστηκε αναγκάζοντας τις τσαρικές αρχές να επιβάλουν τον Αύγουστο καθεστώς εκτάκτου ανάγκης και να συλλάβουν πολλούς επαναστάτες, καταδικάζοντας δύο απ’ αυτούς σε θάνατο. Ο Ζάκλις διεύθυνε δύναμη 52 επαναστατών (σοσιαλδημοκρατών και μελών της εβραϊκής Μπουντ) που στις 7 Σεπτέμβρη επιτέθηκαν στην Κεντρική Φυλακή της Ρίγα για να απελευθερώσουν τους συντρόφους τους. Τέσσερις ομάδες εισέβαλαν στο εσωτερικό της φυλακής πετυχαίνοντας τον σκοπό τους. Ήταν μια από τις μεγαλύτερες νίκες του επαναστατικού ’05.


Η περίοδος Οκτώβρη-Νοέμβρη 1905 ήταν μια εποχή έντονων συγκρούσεων. Η Ρίγα βρισκόταν υπό ένα ιδιότυπο καθεστώς δυαδικής εξουσίας· των τσαρικών αρχών αλλά και ταυτόχρονα της εργατικής Ομοσπονδιακής Επιτροπής. Οι τοπικές Μαύρες Ταξιαρχίες προετοίμαζαν πογκρόμ κατά του εβραϊκού πληθυσμού για τις 22 Οκτώβρη, κάτι όμως που ακυρώθηκε από τη μαχητική δράση του Ζάκλις και των συντρόφων του. Οι λετονοί επαναστάτες, με άγριες μάχες στους δρόμους, κατάφεραν να τσακίσουν τις αντιδραστικές Μαύρες Ταξιαρχίες. Κατά τον ίδιο τρόπο προστατεύτηκαν οι εβραϊκές κοινότητες σε Κίεβο, Κίσινεφ και άλλες πόλεις της ρώσικης αυτοκρατορίας. 


Καθεστώς εκτάκτου ανάγκης επιβλήθηκε εκ νέου τον Δεκέμβρη όταν η λετονική ύπαιθρος πήρε φωτιά. Οι επαύλεις των γαιοκτημόνων παραδίδονταν στις φλόγες ενώ ολόκληρες πόλεις καταλήφθηκαν μετά από μάχες. Στις 24 Νοέμβρη ο Ζάκλις πήγε μαζί με τον Λάπσα στο Σκρίβερι και οργάνωσαν την επίθεση κατά της έπαυλης του φον Χένινγκ, κυβερνήτη-στρατηγού της Ρίγα. Η έπαυλη πυρπολήθηκε και ο Χένινγκ εκτελέστηκε. Οι επαναστάτες κατάφεραν να αποκρούσουν την αντεπίθεση που οργανώθηκε από τον στρατηγό Στερν και μόλις την 1η Δεκέμβρη κατάφεραν οι ισχυρές κυβερνητικές ενισχύσεις να επιβληθούν επί της εξέγερσης στο Σκρίβερι. Τα αντίποινα ήταν ιδιαιτέρως αιματηρά και ο στρατός εκτέλεσε εκατοντάδες λετονούς χωρικούς. 


Ο Ζάκλις υιοθετούσε όλο και βιαιότερες πρακτικές, απομακρυνόμενος από τους σοσιαλδημοκράτες συντρόφους του. Στις 20 Δεκέμβρη οργάνωσε επιδρομή στο εργοστάσιο Προβόντνικ όπου είχε στρατοπεδεύσει σώμα ρώσων δραγόνων (2), επιδιδόμενο σε αγριότητες. Για να δώσουν τέλος στις κτηνωδίες κατά των εργατών (ακόμα και βιασμούς εργατριών), οι επαναστάτες έπιασαν στον ύπνο τους δραγόνους, σκοτώνοντας δεκαεπτά και τραυματίζοντας είκοσι από αυτούς. Απαλλοτριώθηκε το σύνολο του οπλισμού τους. Το κόμμα, δυσαρεστημένο από την ανεξέλεγκτη δράση του Ζάκλις, τον αντικατέστησε με τον Μάρτιν Λούθερ Μπόμπισας. 


Σύντομα μετά το Προβόντνικ συνελήφθη ο Φρίσις Σβαρς, στενός συνεργάτης του Ζάκλις που έμελλε να σκοτωθεί στο Λονδίνο το 1911. Συνελήφθη επίσης ο Μπόμπισας, διάδοχος του Ζάκλις στη διεύθυνση των σοσιαλδημοκρατικών ομάδων μάχης. Στις 17 Γενάρη, οπλισμένη ομάδα επαναστατών επιτέθηκε μέρα μεσημέρι στο κτίριο της Ασφάλειας στη Ρίγα, απελευθερώνοντας τους συλληφθέντες συντρόφους.


Μετά από αυτή την παράτολμη ενέργεια, κι ενώ τα πράγματα τη Λετονία δυσκόλευαν, ο Ζάκλις με ομάδα συντρόφων μετέφερε τη δράση του στην καρδιά της ρώσικης αυτοκρατορίας, στην Πετρούπολη. Στόχος τους τα τραπεζικά καταστήματα και τα ταχυδρομεία, με σκοπό τη χρηματοδότηση της ανασυγκρότησης του κινήματος πίσω στη Λετονία. Επόμενος σταθμός τους ήταν το Ελσίνκι της Φινλανδίας όπου και εκεί συνέχισαν την απαλλοτριωτική τους δράση. Κατόπιν, η δυτική Ευρώπη όπου οργάνωσαν την αποστολή φορτίων όπλων στη Λετονία. Με μια τελευταία στάση στην Ελβετία επέστρεψαν πίσω στη χώρα τους. Μια ιδεολογική μετάλλαξη είχε όμως συντελεστεί. Ο Ζάκλις και οι σύντροφοί του, απογοητευμένοι από τη στάση των σοσιαλδημοκρατών, ενστερνίστηκαν τις αναρχικές αντιλήψεις.


Με την επιστροφή στη Λετονία, εκτός από την τεροριστική δράση, άρχισε η αναρχική οργανωτική συγκρότηση και προπαγανδιστική δουλειά. Εκδόθηκε η εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ καθώς και αναρχικά μανιφέστα και μπροσούρες. Όμως ήδη το ρώσικο κράτος είχε αρχίσει να περνάει στην αντεπίθεση. Στις 14 Αυγούστου 1906, οι αναρχικοί Κάρλις Κρίεβινς και Άννα Κάουνε, μέλη της ομάδας, περικυκλώθηκαν από την αστυνομία σε σπίτι της οδού Στάμπου. Αρνούμενοι να παραδοθούν έδωσαν πολύωρη μάχη μέχρι και το ξημέρωμα της επόμενης μέρας, όταν έπεσαν νεκροί. Ήταν η συνηθισμένη πρακτική των αναρχικών να μην παραδίδονται, κάτι που επαναλήφθηκε άπειρες φορές στη Λετονία, όπως και στις άλλες επαρχίες της ρώσικης αυτοκρατορίας. Ήταν το ίδιο μοτίβο ως και την πολιορκία της οδού Σίδνεϋ στο Λονδίνο. 


Στα τέλη του 1906 ο Ζάκλις αναγκάστηκε, ως Πίτερ Πιατκόφ, να καταφύγει στις ΗΠΑ όπου και τραβήχτηκε η “διάσημη” φωτογραφία του που χρησιμοποιήθηκε στην αφίσα με την οποία αργότερα τον επικήρυξε η βρετανική αστυνομία. Στις ΗΠΑ συνάντησε ξανά τον Φρίσις Σβαρς, τον σύντροφό του τον οποίο είχε απελευθερώσει από την Ασφάλεια της Ρίγα, καθώς και άλλους λετονούς αναρχικούς. Τον Φλεβάρη του 1908, οι Ζάκλις, Σβαρς και Χαρτμάνις λήστεψαν δύο εμπόρους στο Γουόμπερν της Μασαχουσέτης, τραυματίζοντας στην καταδίωξη που ακολούθησε δύο αστυνομικούς. 


Την άνοιξη του 1908 η ομάδα αποφασίζει να επιστρέψει στην Ευρώπη. Τρία μέλη της ληστεύουν τον Απρίλιο μια τράπεζα στο Λανκασάιρ της Αγγλίας ενώ ο Ζάκλις βρίσκεται στη Γαλλία όπου σπουδάζει ιατρική και χημεία. Δεν ξεχνούν όμως τον βασικό τους στόχο που είναι η επιστροφή και η δράση στη Λετονία. Μέλη της ομάδας επιστρέφουν μεταφέροντας οπλισμό και έντυπο υλικό για να συγκροτήσουν τον «ΕΚΔΙΚΗΤΗ / Ομοσπονδία Αναρχικών Ομάδων Βαλτικής». Κάποιοι απ’ αυτούς συλλαμβάνονται, δύο όμως (οι Άλφρεντ Τζιρκάλις και Γιούρις Λάιβινς) καταφέρνουν να αποδράσουν, για να τους ξαναβρούμε τρία χρόνια αργότερα στα αιματηρά γεγονότα του Λονδίνου.  


Στο Λονδίνο βρίσκεται ο Σβαρς. Μαζί με τους Χαρτμάνις, Σμόλερ, Βασίλεβα και Σοκόλοβ συγκροτούν την αναρχική ομάδα ΦΛΟΓΑ. Σε λίγο καταφθάνουν και οι δύο δραπέτες της Ρίγα και παράλληλα με την προπαγανδιστική δράση ξεκινούν τις απαλλοτριώσεις. Τους αποδίδονται, αυτή τη χρονική περίοδο, τρεις τουλάχιστον διαρρήξεις σε κοσμηματοπωλεία, με τη μέθοδο του ριφιφί. 


Τον Οκτώβρη του 1910 έρχεται και ο Ζάκλις ενώ ήδη από τον Νοέμβρη η ρώσικη αστυνομία διαθέτει αναφορές για σχεδιαζόμενο συνέδριο των λετονών αναρχικών στο Λονδίνο, που θα ενοποιήσει σε μία οργάνωση τις διάσπαρτες ομάδες. 

Στις 16 Δεκέμβρη ο Ζάκλις συγκεντρώνει την ομάδα σε διαμέρισμα της οδού Γκρόουβ που είχε νοικιάσει ως Πίτερ Πιατκόφ. Από εκεί ξεκινούν για να διαρρήξουν ένα κοσμηματοπωλείο στην οδό Χάουντσντιτς. Ενώ ανοίγουν τρύπα σε τοίχο στην πίσω πλευρά του καταστήματος, γίνονται αντιληπτοί από γείτονα που ειδοποιεί την αστυνομία. Στη μάχη που ακολουθεί σκοτώνονται τρεις αστυνομικοί και τραυματίζεται βαριά ο Χαρτμάνις. Οι σύντροφοί του δεν τον εγκαταλείπουν και τον μεταφέρουν για ενάμιση χιλιόμετρο, ως και το διαμέρισμα της οδού Γκρόουβ όπου τελικά πεθαίνει. Θα τον βρει εκεί νεκρό η αγγλική αστυνομία όταν αρχίσει να ξετυλίγει το κουβάρι των δραστών. Στο σπίτι του Σβαρς, που επίσης θα εντοπιστεί, θα βρεθεί έντυπο αναρχικό υλικό αλλά και τα ντοκουμέντα της επικοινωνίας μεταξύ λετονικών αναρχικών ομάδων σε Ευρώπη και Αμερική, καθώς και του σχεδίου τους για τη δημιουργία μιας διεθνούς οργάνωσης. 

Οι Σβαρς και “Πιατκόφ” επικηρύσσονται με το ποσό των πεντακοσίων λιρών και η σύλληψή τους μπαίνει ως “ζήτημα τιμής” για την αστυνομία. Την 1η Γενάρη 1911, ο ιδιοκτήτης ενός σπιτιού της οδού Σίδνεϋ αναγνωρίζει στα πρόσωπα των νοικάρηδών του τους καταζητούμενους και σπεύδει να ειδοποιήσει την αστυνομία. Το κτίριο αμέσως περικυκλώνεται και εκκενώνεται από τους υπόλοιπους ενοίκους του. Καθώς όμως κανένα σημάδι ζωής δεν φαίνεται από το διαμέρισμα του β’ ορόφου, η αστυνομία έχει τη “φαεινή” ιδέα να πάει ένας μπάτσος να… πετάξει πέτρες στο παράθυρο του διαμερίσματος για να δουν αν θα υπάρξει κάποια αντίδραση. Αυτοστιγμεί ο μπάτσος κείτεται πυροβολημένος στο έδαφος. Η μάχη αρχίζει. Στο σημείο, εκτός από τους μπάτσους, σπεύδουν και στρατιωτικές μονάδες. Καθώς η πολιορκία συνεχίζεται άκαρπη, καταφθάνει και ο υπουργός εσωτερικών Ουίνστον Τσόρτσιλ ο οποίος διατάζει να φέρουν κανόνια πυροβολικού για να χτυπηθεί το διαμέρισμα. Τον προλαβαίνει η φωτιά που ξεσπάει, μάλλον όταν μια σφαίρα τρυπάει τον σωλήνα του γκαζιού. Οι αναρχικοί, πιστοί στις παραδόσεις της επανάστασης του 1905, δεν παραδίδονται μέχρι και τη στιγμή που η στέγη καταρρέει από τη φωτιά που μαίνεται. Τότε μόνο αστυνομία και πυροσβεστική θα καταφέρουν να μπουν στο διαμέρισμα, ανακαλύπτοντας τα πτώματα των Σβαρς και Σοκόλοφ. 


Ο Πίτερ Πιατκόφ ή Πίτερ ο ζωγράφος παρέμεινε άφαντος, περνώντας οριστικά στα όρια του επαναστατικού θρύλου. 
      
  "(…) Γι' αυτό, μπροστά στα μούτρα των οργισμένων αστών, αυτών που δικάζουν, των τίμιων κτηνών, των πόρνων της δημοσιογραφίας, εμείς επιμένουμε να φωνάζουμε: Οι “ληστές” του Λονδίνου είναι δικοί μας!
Είναι επίσης, παρεμπιπτόντως, ευγενείς ληστές και μπορούμε να είμαστε περήφανοι για αυτούς. Δεν θα πούμε μάταια λόγια μετάνοιας, δεν θα κλάψουμε μάταια για αυτούς. Όχι! Αλλά είθε οι θάνατοί τους να είναι παράδειγμα και να χαραχτεί στις μνήμες μας το υψηλό σύνθημα των ρώσων συντρόφων: Οι αναρχικοί δεν παραδίδονται ποτέ!
Οι αναρχικοί δεν παραδίδονται! Ούτε κάτω από τους πυροβολισμούς των μπάτσων, ούτε μπροστά στις κραυγές  του πλήθους ή στην καταδίκη αυτών που κρίνουν! Οι αναρχικοί δεν παραδίδονται!" (3).





1. Μία ακόμα προσθήκη της τελευταίας στιγμής, η κατά πολλούς τρόπους χαρακτηριστική (για τους αναρχικούς επαναστάτες της εποχής) διαδρομή του λετονού Ζάνις Ζάκλις. Χαρακτηριστική ως προς την εξέλιξή του μέχρι και την αναρχική στράτευση, την όλη δράση του, τη διασυνοριακή διάστασή της. Πηγή του κειμένου είναι το latvianhistrory.com 
2. Έφιππο στρατιωτικό σώμα.


3. Από αναρχική εφημερίδα της εποχής.