19/12/14

Εκδοση της ατζέντας του 2015 του ταμείου αλληλεγγύης στους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές


Συνέβη, άρα μπορεί να ξανασυμβεί...


 Κυκλοφορεί από το ταμείο αλληλεγγύεις φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών η ατζέντα του 2015, με θεματική τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Παρακάτω το εισαγωγικό σημείωμα της έκδοσης:

1

«Έφτασα στην Αυστραλία και ήμουν ευτυχισμένος. Μετά βρέθηκα φυλακισμένος σε ένα στρατόπεδο. Ξέχασα το όνομά μου, τον εαυτό μου, με φώναζαν νούμερο 813…»
Κρατούμενος μετανάστης στη Woomera της Αυστραλίας

Υπάρξεις απογυμνωμένες μπροστά στην εξουσιαστική βαρβαρότητα, από- προσωποιημένες, αποκολλημένες από τον κόσμο και από το σώμα τους, στο μεταίχμιο μεταξύ ζώου και ανθρώπου, ζωής και θανάτου. Που το μοναδικό “έγκλημα” που έχουν διαπράξει είναι η ίδια τους η ύπαρξη. “Πλεονάζοντες πληθυσμοί”, περισσευούμενη εργασιακή δύναμη…

Άνθρωποι που εγκλωβισμένοι ανάμεσα στις αλληλεπικαλυπτόμενες συμπληγάδες των φεουδαρχικού τύπου τοπικών πολεμικών συγκρούσεων και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων του δυτικού καπιταλισμού, ξεσπιτώνονται για να μετατραπούν σε εξ ορισμού λαθραίες και παράνομες ζωές… Κι άλλοι, χτυπημένοι από την ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού και τη συγκέντρωση του κοινωνικού πλούτου στα χέρια ελάχιστων, καταδικασμένοι στη λιμοκτονία και την εξαθλίωση, θα προσπαθήσουν να βρουν διέξοδο επιβίωσης στον πρωτοκοσμικό “παράδεισο”.

Για να καταλήξουν στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης του “πολιτισμένου” δυτικού κόσμου. Γιατί μονάχα το κεφάλαιο έχει το δικαίωμα της ελεύθερης διακίνησης και του “νομαδισμού”. Μόνο γι αυτό δε υπάρχουν σύνορα και φράχτες…

Ηomo sacer, η απογυμνωμένη ύπαρξη που ζει έξω από την επικράτεια του νόμου, μια ζωή στο όριο: «σε μια μετέωρη ζώνη αδιαφορίας, στο μεταίχμιο ανθρώπου και ζώου, περατού και άπειρου». Στο ρωμαϊκό δίκαιο υπήρχε το δικαίωμα της ατιμώρητης φόνευσής του. Πόσοι μετανάστες άραγε φονεύθηκαν στα χερσαία και υδάτινα σύνορα του δυτικού κόσμου; Πόσοι έπεσαν θύματα της ναζιστικής ή εργοδοτικής βίας σε μητροπόλεις και χωριά; Η ατιμώρητη και σιωπηλή σφαγή έχει και ένα πιο κομψό και τεχνοκρατικό όνομα: Πολιτική αντικινήτρων...

Homo sacer ή αλλιώς: να τους κάνουμε το βίο αβίωτο, όπως το συμπύκνωσε ο αρχηγός της Αστυνομίας Νίκος Παπαγιαννόπουλος. Κι όπως το έθεσε ο πολιτικός του προϊστάμενος Νίκος Δένδιας: «Κλείσαμε τον Έβρο. Και τι τους λέμε; Αν έρθετε στην Ελλάδα, δε θα είστε ελεύθεροι, δε θα γυρνάτε έξω, δεν θα μπορείτε να φύγετε να πάτε κάπου αλλού αν θέλετε, θα σας πιάσουμε, θα σας βάλουμε σ’ ένα κέντρο, θα μείνετε εκεί, και ο μόνος τρόπος για να βγείτε από ’κει, είναι να υπογράψετε μια δήλωση και να πάτε στην πατρίδα σας ή να σας στείλουμε εμείς στην πατρίδα σας». 

Μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών η ιστορία επαναλαμβάνεται: συνέβη, επομένως μπορεί να ξανασυμβεί…






2

«Πολλοί λαοί ή άτομα συμβαίνει να θεωρούν περισσότερο ή λιγότερο συνειδητά ότι “κάθε ξένος είναι εχθρός” (...) Όταν αυτή η ανομολόγητη αλυσίδα αποτελέσει τη μείζονα πρόταση ενός συλλογισμού, τότε στο τέλος της αλυσίδας βρίσκονται τα στρατόπεδα. Αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας σύλληψης του κόσμου οδηγημένης στην έσχατη συνέπειά της: όσο υπάρχει αυτή η αντίληψη τα αποτελέσματά της θα μας απειλούν» Πρίμο Λέβι

Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι μια σύγχρονη καινοτόμα εφεύρεση του δυτικού πολιτισμού. Ο όρος Concentration Camp ακούστηκε πρώτη φορά κατά τη διάρκεια του δεύτερου “πόλεμου των μπόερς” (1899-1902), μέσα στα πλαίσια των ενδο-αποικιοκρατικών ανταγωνισμών για τον έλεγχο των σημαντικών πλουτοπαραγωγικών πηγών της Νότιας Αφρικής. Οι βρετανοί είχαν χτίσει 45 στρατόπεδα για να “φιλοξενήσουν” τους αιχμάλωτους μπόερς, αλλά και γυναίκες και παιδιά. Πάνω από 26.000 άνθρωποι, στην πλειοψηφία τους γυναίκες και παιδιά έχασαν τη ζωή τους στα βρετανικά στρατόπεδα.

Η καινοτόμος ιδέα άρεσε και στους γερμανούς, που χρησιμοποίησαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσηςστην προσπάθειά τους να αποικίσουν την ΝΔ Αφρική, εξοντώνοντας πάνω από 100.000 ανθρώπους από το 1904 ως το 1907. Οι γερμανοί μετέφεραν την τεχνογνωσία τους και στους οθωμανούς, που με την καθοδήγηση του συμβούλου του σουλτάνου Γερμανού αξιωματικού Λίμαν φον Σάντερς προχώρησαν στη δημιουργία των περίφημων Αμελέ Ταμπουρού (τάγματα καταναγκαστικής εργασίας).

Στα χέρια των εθνικοσοσιαλιστών και των φασιστών η “καινοτόμος ιδέα” μετατράπηκε σε πραγματική επιστήμη βιομηχανικής κλίμακας εξόντωσης των εβραίων, των Ρομά, των ομοφυλόφιλων, των ανάπηρων, των κομμουνιστών, των αναρχικών κι άλλων κοινωνικών και πολιτικών αντιπάλων του ναζισμού.  Και σήμερα, το κράτος που υποτίθεται ότι φέρει τη συλλογική μνήμη του Ολοκαυτώματος, μετατρέπει τη Γάζα στο πιο μεγάλο στρατόπεδο εξόντωσης παγκοσμίως. Σύμφωνα με την UNRWA (υπηρεσία αρωγής και έργων του ΟΗΕ για τους παλαιστίνιους πρόσφυγες στην εγγύς ανατολή), αυτή τη στιγμή υπάρχουν 3,6 εκατομμύρια παλαιστίνιοι πρόσφυγες διασκορπισμένοι σε εξήντα προσφυγικά στρατόπεδα στην Ιορδανία, το Λίβανο, τη Συρία, τη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας.

Η επιστήμη των βασανιστηρίων, όμως, άγγιξε την τελειότητα σε ένα στρατόπεδο υπό την κατοχή του κέντρου της σύγχρονης παγκόσμιας δημοκρατίας. Στη ναυτική βάση των Η.Π.Α. στην Κούβα, το Γκουαντάναμο, σε έναν τόπο που παλιότερα προοριζόταν για στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων φορέων του AIDS, οι αμερικανοί με πρόσχημα την “αντι”τρομοκρατική σταυροφορία έχουν εγκαθιδρύσει ένα ειδικό καθεστώς για τους “εχθρικούς μαχητές”. Οι κρατούμενοι δεν καλύπτονται από τη συνθήκη της Γενεύης γι αυτό και δικάζονται (όταν δικάζονται) από στρατιωτικές επιτροπές και παραμένουν για αόριστο χρόνο φυλακισμένοι. ‘Εχουν εκπέσει πλέον από την ανθρώπινη κατάσταση: «Μετά από λίγο σταματήσαμε να διεκδικούμε ανθρώπινα δικαιώματα- θέλαμε τα δικαιώματα των ζώων. Το κλουβί μου βρισκόταν δίπλα σε ένα σκυλόσπιτο, όπου ζούσε ένα λυκόσκυλο. Ο σκύλος είχε ένα κλιματιζόμενο ξύλινο σπιτάκι, με γρασίδι για να τρέχει. Είπα στους φρουρούς: “Θέλω τα δικαιώματα που έχει ο σκύλος”. Μου απάντησαν: “Ο σκύλος είναι μέλος του στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών”» (Jamal Al-Harish, πρώην κρατούμενος στο Γκουαντάναμο).

Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών υπάρχουν διάσπαρτα εδώ και κάποιες δεκαετίες σε μεταβατικές χώρες και χώρες-προορισμούς των ανθρώπων που αναζητούν δουλειά και καλύτερες συνθήκες διαβίωσης για τους ίδιους και για τις οικογένειές τους. Δεν είναι το αποτέλεσμα των διαταγών ενός «κακού ανθρώπου» ή «ενός τρελού ναζί», όπως θέλει να μας πείσει η επίσημη Ιστορία. Αντιθέτως, είναι η υλική αποτύπωση της μαθηματικά υπολογισμένης διαχείρισης της εργατικής δύναμης. Είναι ακόμη ένα εργαλείο που, μαζί με την παρανομοποίηση της ύπαρξης, τις εκτελέσεις στα σύνορα, τους φράχτες, τις βυθίσεις σκαφών, τα βασανιστήρια στα τμήματα, συμβάλλουν στη ρύθμιση των μεταναστευτικών ροών, σύμφωνα με τις εκάστοτε ανάγκες του κεφαλαίου. 

Με ή χωρίς κρίση, το κεφάλαιο έχει ανάγκη την εργασιακή δύναμη τόσο των μεταναστών όσο και των ντόπιων. Αυτό που αλλάζει και διαμορφώνει τις εκάστοτε συνθήκες νομιμότητας/παρανομίας είναι οι όροι κερδοφορίας του κεφαλαίου. Η γνωμοδότηση του νομικού συμβουλίου του ελληνικού κράτους το Φλεβάρη του 2014, σχετικά με την επ’ αόριστον κράτηση των μεταναστών μέσα στα στρατόπεδα, ακολουθεί σαφώς το παραπάνω στρατηγικό σχεδιασμό, καθώς ουσιαστικά ποινικοποιεί τη φτώχεια χαρακτηρίζοντας τους μετανάστες ως «επικίνδυνους για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια... γιατί στερούνται πόρων για τη διαβίωσή τους».

Εδώ φυσικά δεν υπάρχει ο απαραίτητος χώρος να δούμε ολοκληρωμένη την ιστορία των στρατοπέδων συγκέντρωσης σε όλον τον κόσμο. Σ’ αυτήν την ατζέντα θα δούμε ένα μικρό μόνο δείγμα της βαρβαρότητας των στρατοπέδων συγκέντρωσης, αλλά και στιγμές αγώνα, όταν η ανθρωπιά και η αξιοπρέπεια ορθώνουν το ανάστημά τους και γκρεμίζουν (έστω και προσωρινά) τα τείχη της σύγχρονης βαρβαρότητας.

Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι τα γεγονότα που παρατίθενται δε θα μπορούσαν να καλύψουν διεξοδικά το ζήτημα των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Είναι, λοιπόν, πιθανό κάποιες ιστορικές στιγμές να παραληφθούν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έγινε εσκεμμένα από τη μεριά μας.

17/12/14

Aπάντηση στα κείμενα της Ασύμμετρης για το βραχιολάκι

(Σημείωση Ασύμμετρης: Το παρακάτω κείμενο έφτασε υπό τη μορφή σχολίων στο μπλογκ, παρ' όλα αυτά δομεί ένα άρτια συγκροτημένο κείμενο και κρίνουμε απαραίτητο να το αναδημοσιεύσουμε γιατί θέτει με σοβαρό τρόπο ζητήματα του κοινού μας αγώνα και συμβάλει πραγματικά σε έναν γόνιμο κινηματικό διάλογο, ξεφεύγοντας από άλλου είδους αφοριστικές κριτικές που συναντήσαμε τον τελευταίο καιρό. Σκοπός μας δεν είναι να γίνει ένα ιδεολογικό μπρα ντε φερ για το ποιος έχει πιο πολύ δίκαιο, αλλά να ανοιχθεί ένας ουσιαστικός διάλογος για ένα ζήτημα πρωτόγνωρο για το χώρο μας. Και το παρακάτω κείμενο συμβάλει σε αυτήν την κατεύθυνση)

Γενικά μιλώντας η κριτική δεν είναι "σταυρός κ καρφί" αλλά απαραίτητο όπλο κάθε πολιτικού υποκειμένου. Κατά την άποψή μου αντιλήψεις οι οποίες απορρίπτουν συνολικά κάθε επιμέρους αγώνα στο όνομα της καθαρότητας,κάθε άλλο παρά συνεισφέρουν στους κοινωνικό-ταξικό κίνημα (το οποίο άλλωστε δεν αναγνωρίζουν ή ακόμα χειρότερα το αντιμετωπίζουν εχθρικά) και στην επαναστατική υπόθεση, αντιθέτως επιδιώκουν περίκλειστες ομαδοποιήσεις με μοναδικό στόχο την αυτο-επιβεβαίωση.

Είναι δε συνυπεύθυνες για την παραγωγή ελιτίστικων και αδιέξοδων λογικών. Δεν είναι ωστόσο καθόλου μόνες τους και κυρίως οι φορείς τους δεν καθορίζουν τίποτα ιδιαίτερο εδώ και πολύ καιρό, για να τις ανάγουμε σε ένα είδους σκιάχτρο προς λιθοβολισμό, που φοβίζει την κριτική εν γένει. Πολύ λιγότερο έως καθόλου λοιπόν,με απασχολεί ο φορέας της α-πολίτικης λογική του κειμένου το οποίο εν μέρει αφορά η απάντηση όσο η ίδια η απάντηση και η α-πολίτικη λογική που επίσης αναπαράγει.


Υπενθυμίζω ότι μεταξύ άλλων στη βάσανο της κριτικής έχουν μπει οι μεγαλύτερες επαναστατικές προσπάθειες στην ιστορία, η Παρισινή Κομμούνα κ η CNT-FAI (που είχαν χιλιάδες νεκρούς), αγωνιστές που έδωσαν τα πάντα για την πιο ωραία υπόθεση όπως η RAF και οι Τούρκοι Κομμουνιστές (με τους νεκρούς απεργούς πείνας), μεγέθη δηλαδή και αγώνες ασύλληπτα εν συγκρίση με το αποτέλεσμα ενός αγώνα που "κανει-και-δεν-κάνει-να-κριτικάρουμε". Άλλωστε η απάντηση στη Δημοκρατία της Γαληνότατης δεν είναι η Γενοβέζικη Δημοκρατία.

Σε συνάφεια με την προηγούμενη θέση για τα αδιέξοδα στα οποία οδηγούν ελιτίστικες αντιλήψεις, κανένας αγώνας δεν είναι υπεράνω κριτικής γιατί είναι ένας αγώνας που επηρρεάζει τους πάντες όπως δεν είναι υπεράνω κριτικής και τα υποκείμενά του

1) Οι περιοριστικοί όροι επιβλήθηκαν, χωρίς πρώτα να αποτελέσουν διεκδικούμενο κάποιου επιμέρους αγώνα. Δεν δόθηκε δηλαδή πολιτική συναίνεση σε αυτούς και μάλιστα προκαταβολική, όπως έγινε στην περίπτωση που βρίσκεται υπό συζήτηση. Η θέση "ή για όλα τα περιοριστικά ή για τίποτα" παραγνωρίζει αυτή την παράμετρο. Δεν ισχύει δηλαδή το 'κανείς δεν υπερασπίστηκε το βραχιολάκι". Με βάση τη λογική "το μη χείρον βέλτιστο" και την αναγνώριση ως εύλογου του διλήμματος που τέθηκε, το βραχιολάκι έγινε ζητούμενο, κατά συνέπεια και υπερασπίσιμο απέναντι στο χείρον. Δεν πρόκειτα περί τραγωδίας, αρχαίας ή νέας αλλά είναι σοβαρά προβληματική η αποδοχή αντίστοιχων διλημμάτων.

2) Το αποτέλεσμα ενός αγώνα με θετικά, αρνητικά, πολλά θετικά ή πολλά αρνητικά απολογίζεται σε σχέση με όσους τον διεξήγαγαν και φυσικά και σε σχέση με αυτούς που τον καθόρισαν. Πικρό και άβολο μεν, απολύτως συμβατό με την επαναστατική ηθική δε. Έχει γραφτεί στην απεργία πείνας του Κ.Σακκά για παράδειγμα από τον το Ν.Ρωμανό σχετικά με "τη διεκδίκηση της επιστροφής στη νομιμότητά τους" που δεν πρέπει να επιζητάται. Ήταν και τότε "χρέωμα";   

Για τα υπόλοιπα ισχύει ότι και στο 1). Ο νόμος Ρουπακιώτη ψηφίστηκε πριν, αλλά θα εφαρμοστεί με βάση μία τροπολογία για την οποία έχει πρώτα δηλωθεί από "τη δική μας πλευρά"-ότι είναι αποδεκτή η χρήση αυτού του μέσου επιτήρησης και καταστολής. Εχει δηλωθεί για την ακρίβεια από τον Ραγκούση, πριν καν τεθεί προς ψήφιση η τροπολογία, πριν καν προταθεί δημόσια τουλάχιστον από τους απέναντι, η συναίνεση σε ένα μέτρο στο οποίο βρισκόμαστε αντίθετοι. Σίγουρα το βραχιολάκι δεν είναι "το πιο σκληρό και απάνθρωπο μέσο".

Είμαστε όμως αντίθετοι στην ηλεκτρονική επιτήρηση κ το βραχιολάκι γιατί αναγνωρίζουμε σε αυτό το μέτρο, ένα κομμάτι του εκσυγχρονισμού της διαδικασίας ελέγχου και επιτήρησης, έναν εκσυγχρονισμό που σχεδιάζεται από το καθεστώς προκειμένου να διατηρήσει την κοινωνική ειρήνη.

Η δε διαδικασία της ανανέωσης της θεσμικής κατοχύρωσης αυτού του μέσου συνέβη -κ είναι ίσως το πιο σημαντικό- χωρίς να υπάρχει αρχικά η παραμικρή επίδραση με το κίνημα αλληλεγγύης για το ποια είναι η θέση του για αυτό το θέμα. Με την κυριαρχία μίας στρατηγικής που σχεδιάζεται από ένα δικηγόρο "με άκρες". Και που αν εν τέλει αν δεν απορριφθεί έστω και κατόπιν από την πλευρά μας,αναγορεύεται σε κινηματική. Άλλωστε ο Ραγκούσης δεν βρίσκεται αυτόβουλα εκεί που βρίσκεται,αλλά ως αποτέλεσμα επιλογής κ ενώ έχει κανονίσει συναντήσεις μέχρι και με τον πρωθυπουργό(;). Υπάρχει τελικά κάποιο όριο στο τι είναι αποδεκτό ως μέσο για την επίτευξη ενός σκοπού ή όλα παίζουν; Αν όλα παίζουν, τουλάχιστον ας μη βαυκαλιζόμαστε μιλώντας για ανυποχώρητες--ασυγκράτητες-αλεξικέραυνες αναρχίες, πολιτικά είναι εξίσου φαιδρό με τους βαυκαλισμούς για τις ανθρωπινότητες που φωτίζουν την πλάση και τα ζωντανά. Κι αν τελικά είναι όντως νίκη η εξέλιξη της απεργίας πείνας τότε δεν χρεώνεται θετικά και ο δικηγόρος υπεράσπισης την επιτυχία αυτής της εξέλιξης; Δεν υπάρχει δηλαδή μία προφανής αντίθεση ανάμεσα στη διαπίστωση (σε προηγούμενο κείμενο σου) ανάμεσα στο ρόλο που παίζει ο συγκεκριμένος δικηγόρος και στον απολογισμό ενός αγώνα τον οποίο σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό καθόρισε;

Κατά την ταπεινή μου γνώμη στην πραγματικότητα μία αμοιβαία υποχώρηση - ανάμεσα σε ένα τμήμα του καθεστώτος κ στο κίνημα αλληλεγγύης που επιτεύχθηκε έπειτα από το ξεδίπλωμα της διαμεσολάβησης σε όλο της το μεγαλείο, ονομάστηκε "νίκη". Οι αμοιβαίες υποχωρήσεις δεν είναι έγκληματα καθοσιώσεως. Πολλές φορές είναι και απαραίτητες. Πρέπει όμως να κρίνονται για τι τελικά εξυπηρέτησαν. Η συγκεκριμένη αμοιβαία υποχώρηση εξυπηρέτησε το αίτημα για άδεια,αυτή κερδήθηκε. Εξυπηρέτησε τη "δημοκρατική" πτέρυγα του καθεστώτος, καθώς αναδείχθηκε σε παράγοντα εξομάλυνσης και αποσυμπίεσης. Στρίμωξε την "σκληρή" πλευρά του καθεστώτος που εμφανιζόταν ανυποχώρητη κι αυτό καταχωρείται στα θετικά της αλλά είναι αρκετή; Θα ήταν σίγουρα αν επιδιώκαμε τον φαινομενικό εξανθρωπισμό του συστήματος. Δεν επιδιώκουμε αυτό και δεν γίνεται να αφήνουμε εντελώς στην άκρη τον τελικό και πραγματικό σκοπό μας.

3) Αυτό είναι ευκταίο και το ρήγμα (σημειολογικό κι αυτό) καταχωρείται στα θετικά της απεργίας πείνας και του αγώνα που αναπτύχθηκε σχετικά με αυτή.

4) Το ζήτημα φυσικά δεν είναι η τεχνολογία αυτή καθεαυτή, ούτε το "πανανθρώπινο ιδεώδες" (το ποιο;) αλλά ποιος χρησιμοποιεί την τεχνολογία και για ποιο σκοπό. Είναι επίσης μεταφυσική η εξαρχής προσωποκεντρική αντιμετώπιση ενός θέματος (*βραχιολάκι αλλά και άδειες) που δεν αφορά το χ πρόσωπο αλλά κάθε συμμέτοχο του αγώνα

5) Ένα πραγματικό κοινωνικό και ταξικό κίνημα μπορεί να κάνει διάκριση ανάμεσα στις εκάστοτε ατομικές προτεραιότητες κ το συνολικό στόχο που έχει το ίδιο (αν έχει).Αλλιώς καταλήγει συμπλήρωμα άλλων πολιτικών σχεδίων ή ως ομάδα πίεσης "για τους δικούς του".

Ας δούμε με μια πιο καθαρή ματιά,τώρα που δεν κινδυνεύει η υγεία του απεργού, αν εξαρχής αυτός ο αγώνας κατάφερε να έχει χαρακτηριστικά ανταγωνιστικά με το υπάρχον και αν προσέθεσε άθελά του, μία μαχητική ψηφίδα ανθρωπισμού στη μεγάλη εικόνα της "δημοκρατίας χωρίς αδιέξοδα". 


Για το τέλος καθαρά λόγια κ συγκεκριμένα. Προφανώς κ ο θάνατος ενός απεργού πείνας δεν είναι ζητούμενο ,αντιθέτως δεν πρέπει να μπαίνει καν "στο τραπέζι" από την πλευρά μας.Τίθεται (τουλάχιστον αν κ είναι λειψό από μόνο του) το ζήτημα της εξέλιξης της απεργίας πείνας κ της στάσης του κινήματος αλληλεγγύης.Η στάση "δεν πέτυχα αυτό που ήθελα,συνεχίζω όσο αντέχω,όταν δεν αντέχω-καντε ότι καταλαβαίνετε",μολονότι δεν θα ικανοποιούσε αντίστοιχα το θυμικό που ζητάει με το στανιό είτε νίκες και πανηγύρια είτε μάρτυρες ,μολονότι δεν θα ικανοποιούσε το επιμέρους αίτημα, θα παρέμενε σε συνάφεια ως προς τις απορριπτικές θέσεις και τους αγώνες μας απέναντι στις μεθοδεύσεις της καταστολής και της διαμεσολάβησης.Αδιέξοδο δηλαδή ή ένα ακατάβλητο δίλημμα (θάνατος ή βραχιόλι) δεν υπήρχε ή για την ακρίβεια δεν έπρεπε να υπάρχει.

Αν βέβαια η αλληλεπίδραση σκοπών του επιμέρους αγώνα και σκοπών του κινήματος δεν είναι ζητούμενο εξαρχής ή δεν τίθεται καν υπό σκέψη,τότε έχουμε την αντιστροφή της απαράδεκτης αξίωσης να γίνει ο κρατούμενος-απεργός πείνας αξία χρήσης στο όνομα του "κινήματος". Και αξιώνεται πια να γίνεται το "κίνημα" αξία χρήσης στο όνομα του κρατούμενου-απεργού πείνας. Η άκριτη αποδοχή της όποιας εξέλιξης (γιατί αυτή ήρθε ως αποτέλεσμα ενός πολύ σκληρού μέσου όπως αυτό της απεργίας πείνας,κάτι που εύλογα συγκινεί κ δημιουργεί συναισθηματική φόρτιση) συνεπάγεται την αποδοχή της απουσίας της πολιτικής σκέψης.

Δεν χρειαζόμαστε ούτε αυτομαστίγωμα ούτε πλασματικές νίκες. Μεγαλύτερη συνέπεια στους διακυρηγμένους σκοπούς μας και διασηφήνιση ποιοί είναι τελικά αυτοί, χρειαζόμαστε σίγουρα. Αν μη τι άλλο δυναμική υπάρχει και αναδείχτηκε και αυτή το προηγούμενο χρονικό διάστημα κι αυτό καταχωρείται στα θετικά.Το θέμα είναι πώς χρησιμοποιείται αυτή κι αν εξαντλείται σε μάχες αναπαραγωγής μίας τουλάχιστον περιορισμένης πολιτικής ύπαρξης.

14/12/14

Μερικά σχόλια επιπλέον πάνω στο βραχιολάκι...



Πριν παραγγείλουμε πρόκες και τίμιο ξύλο για να σταυρώσουμε τον Νίκο Ρωμανό, αξίζει να σημειωθούν μερικές παρατηρήσεις ακόμα πάνω στο προηγούμενο κείμενο. 

1)      Κανείς δεν υπερασπίστηκε το βραχιολάκι, όπως κανείς δεν υπερασπίζεται την παρουσία στο τμήμα κάθε μία και 15 του μηνός. Το βραχιολάκι (όπως και η παρουσία στο τμήμα) είναι ένα κατασταλτικό μέτρο. Ως τέτοιο, όμως, είναι κατώτερης βαθμίδας κατασταλτικό μέτρο από τον εγκλεισμό. Όταν το μέτρο αυτό χρησιμοποιείται για αντικατάσταση του εγκλεισμού, δηλαδή για τη μετατροπή του πανοπτικού υπερελέγχου της φυλακής, που εμπεριέχει από φυσική έως ηλεκτρονική επιτήρηση, σε σχετικό έλεγχο μέσω συσκευής γεωεντοπισμού, τότε πρόκειται για προοδευτικό μέτρο. Υπάρχει, όμως, ο άμεσος κίνδυνος να χρησιμοποιηθεί σε αντικατάσταση άλλων περιοριστικών όρων, πράγμα που θα σημάνει και οπισθοχώρηση σε μια συντηρητική κατεύθυνση. Αυτό είναι το πεδίο αγώνα στο οποίο πρέπει να επικεντρωθεί το κίνημα, στην ειδική χρήση του μέσου και όχι σε μια μεταφυσική κριτική του γεωεντοπισμού στη γενικότητά του. Αλλιώς θα πρέπει να κάνουμε έναν αγώνα εναντίον ΟΛΩΝ των περιοριστικών όρων στη βάση της κοινής μας αποδοχής πως ΟΛΟΙ οι περιοριστικοί όροι αποτελούν κατασταλτικά μέτρα.

2)      Είναι λάθος να χρεώνεται ο Ρωμανός την εισαγωγή του κινδύνου αντικατάστασης των περιοριστικών όρων χαμηλότερης κατασταλτικής διαβάθμισης με το βραχιολάκι. Είναι ο νόμος Ρουπακιώτη που εισάγει τον κίνδυνο και όχι η τροπολογία Αθανασίου. Το γεγονός πως ένας αναρχικός θα φορέσει πρώτος το βραχιόλι ή πως πρώτη η δική μας πλευρά το έβαλε στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης είναι οπωσδήποτε μια σημειολογική ήττα. Αλλά το να μετατρέπουμε την σημειολογική οπισθοχώρηση σε άτακτη φυγή αυτομαστιγώματος και να χρεώνουμε στους εαυτούς μας ευθύνες που δεν μας αναλογούν, δημιουργεί σύγχυση, μιζέρια και ηττοπάθεια.

3)      Η ενδεχόμενη εκπαιδευτική άδεια του Ρωμανού ανοίγει ένα ρήγμα στις ειδικές συνθήκες κράτησης. Μικρό μεν, αλλά υπαρκτό.

4)      Αυτό το προσβλητικό για έναν άνθρωπο που έδωσε μια μάχη ζωής και πολιτικά κατάπτυστο κείμενο https://athens.indymedia.org/post/1537055/, είναι ένα δείγμα μεταφυσικής κριτικής στο βραχιολάκι. Οι φορείς της «πανανθρώπινης ιδέας» της αναρχίας με τα λογικά άλματα από σύννεφο σε σύννεφο στις νεφέλες της ιδεολογικής καθαρότητας που ζούνε, σε λίγο θα απορρίψουν και την πυξίδα επειδή ανοίγει την κερκόπορτα του γεωεντοπισμού… Η αναρχία, όμως, δεν είναι πανανθρώπινη ιδέα, αλλά κοινωνικό-ταξικό κίνημα, και η βλακεία είναι ακόμα πιο ασφυχτική φυλακή από το βραχιολάκι…

11/12/14

Είναι το βραχιολάκι η βούλα του ρεφορμιστικού Σατανά;

H νέα τεχνολογία στην υπηρεσία της καταστολής, αλλά σίγουρα πιο κομψό από την παραδοσιακή συνταγή ενός στρατού αφιονισμένων μπάτσων στο κατόπι σου...


"Θα’ρθεί καιρός, που θα σας πουν να βουλωθείτε με τη βούλα του Σατανά. Να μη βουλωθείτε. Αν βουλωθείτε και στου βοδιού το κέρατο να κρυφθείτε θα σας βρουν". Κοσμάς ο Αιτωλός

Ο σύντροφος Νίκος Ρωμανός με την απεργία πείνας έδωσε μια σκληρή μάχη με οδόφραγμα το ίδιο του το σώμα. Οπωσδήποτε χρειάζεται χρόνος για να κάνουμε έναν ευρύτερο κινηματικό απολογισμό για τα ζητήματα που άνοιξε αυτός ο αγώνας κι επιπλέον δεν πρέπει να μιλάμε με μανιχαϊστικούς όρους νίκης και ήττας, που περισσότερο πολώνουν και θολώνουν τα νερά, παρά μας διαφωτίζουν. Ωστόσο αξίζει να γίνουν ορισμένες, έστω και πρόχειρες, παρατηρήσεις πάνω στον διάλογο που έχει ανοίξει από χθες.

Ο Νίκος Ρωμανός με τον δυναμικό αγώνα που έδωσε κατάφερε να ενεργοποιήσει μαχητικά αντανακλαστικά που βρίσκονταν σε λήθαργο στο ριζοσπαστικό κίνημα των τελευταίων ετών. Απέδειξε πως ο αναρχικός/αντιεξουσιαστικός χώρος είναι ένα εν υπνώσει κίνημα, που χρειάζεται να στριμωχθεί στη γωνία για να ξανακυλήσει ζεστό αίμα στις φλέβες του. Μέσα σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα χιλιάδες κόσμου κατέβηκε σε μαζικές/προπαγανδιστικές διαδηλώσεις και δημόσιες παρεμβάσεις, συγκρούστηκε με τις δυνάμεις καταστολής, κατέλαβε δημόσια κτήρια, έκανε νυχτερινούς εμπρησμούς σε καπιταλιστικούς και κρατικούς στόχους, αφήνοντας πίσω τον εξαρχειοκεντρισμό και τον γαντζωμένο στην Στουρνάρη πολιτικό αυτισμό των ειδικών του μαχητικού λόγου στα αμφιθέατρα (ενός λόγου τραγικά αναντίστοιχου από τις πραγματικές πράξεις των φορέων του). Κι αυτή είναι μια πολύ σημαντική παρακαταθήκη που αφήνει πίσω του τόσο ο αγώνας του Ρωμανού όσο και η μαχητική στάση του κινήματος.

Μετά τη λήξη του αγώνα του Ρωμανού (ο οποίος είχε μερικά προβληματικά σημεία που θα πρέπει να συζητηθούν σε έναν εσωτερικό κινηματικό διάλογο, με κυρίαρχο σημείο τη διαμεσολάβηση του κοινού μας αγώνα από έναν σχεδόν παρακρατικό δικηγόρο με περίεργες πολιτικές, δημοσιογραφικές και άλλου είδους άκρες και δομικές σχέσεις με το βαθύ ΠΑΣΟΚ), υπήρξε μια κριτική στην αποδοχή του συντρόφου να κάνει χρήση του συστήματος γεωεντοπισμου (βραχιολάκι). Αν και η κριτική αυτή έχει και αρκετές ορθές προεκτάσεις, ωστόσο βασίζεται σε μια σχεδόν μεταφυσική, μυστικοποιημένη και τεχνοφοβική αντίληψη για τον γεωεντοπισμό. Οι φορείς αυτής της (όχι σε όλα άδικης) κριτικής είναι κατα κάποιον τρόπο παρασυρμένοι από την διάχυτη δυστοπική κουλτούρα που έχει καλλιεργηθεί σε ολόκληρη την κοινωνία. Οι σύντροφοι ξεχνούν, όμως, πως το λεγόμενο βραχιολάκι είναι ένας ακόμα κατασταλτικός περιοριστικός όρος, δίπλα σε άλλους και ως τέτοιον πρέπει να τον αντιληφθούμε, ως κομμάτι μιας αλληλουχίας και όχι σαν κάτι ξεκομμένο. Ας κάνουμε, όμως, δυο απλές ερωτήσεις σε όσους ασκούν κριτική στην αποδοχή του Ν. Ρωμανού να φορέσει το βραχιολάκι και ο καθένας ας μιλήσει με τη συνείδησή του:

1) Αν συλληφθεί ο οποιοσδήποτε σε μια διαδήλωση ή σε μια νυχτερινή ζουζουνιά (ή οπουδήποτε αλλού) και του τεθεί το δίλλημα: βραχιολάκι ή προφυλάκιση, θα προτιμήσει να μπει τούφα για να κρατήσει αμόλυντη την επαναστατική του αγνότητα; Να σημειώσουμε επιπλέον πως ο νόμος για το βραχιολάκι ήδη υπήρχε, πολύ πριν την ψήφιση της χθεσινής τροπολογίας, οπότε το ενδεχόμενο να γίνει άμεσα υλοποίηση αυτής της μεθόδου δεν το ανοίγει ο Ρωμανός, όπως λανθασμένα ακούγεται. Απλώς νομοτελειακά κάποιος θα ήταν ο πρώτος. Θα ήταν άδικο, όμως, ο πρώτος (που μάλλον θα είναι ο Ρωμανός) να είναι ο αίρων τας αμαρτίας του χώρου.

2) Τι θέλετε δηλαδή, να τον πηγαίνουν τον Ρωμανό στη σχολή καροτσάκι ΕΚΑΜ, ΔΕΛΤΑ, ΜΑΤ και πρασινομπερέδες;. Αυτό θα ήταν προτιμότερο;;; Ή μήπως θα κάνουμε και κριτική που το βραχιολάκι απομακρύνει την ανθρώπινη επαφή με τα όργανα της τάξης;;;

ΣΥΝΤΡΟΦΕ ΝΙΚΟ ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ

Μαυρες- Κόκκινες Σελίδες 2014


Μαύρες Κόκκινες Σελίδες 2014

Πέμπτη 18/12 στην ΑΣΟΕΕ

συνάντηση εκδόσεων ανατρεπτικού περιεχομένου 

17:00 Βιντεο-βιβλιοπαρουσίαση των πρόσφατων εκδόσεων για τους Weatherman και τους Weather Underground 

18:00 Η σύγχρονη βαρβαρότητα των στρατοπέδων συγκέντρωσης, Παρουσίαση Ατζέντας 2015 του Ταμείου Αλληλεγγύης Φυλακισμένων και Διωκόμενων Αγωνιστών 

19:00 «Ένα μνημείο και ένα ποίημα για τον Μιχαήλ Μπακούνιν» Βίντεο - φόρος τιμής για τα 200 χρόνια από τη γέννηση του ρώσου επαναστάτη 

19:30 Βιντεοπαρουσίαση του βιβλίου «Δημιουργικό Μηδέν» με ποιήματα της Λίνας Φι και σχέδια της orgbalmaria από το Ελευθεριακό Στέκι Πικροδάφνη 

20:00 «Ιδέα και δράση» Μια ιστορία του αναρχισμού στην Ιταλία πριν τον φασισμό με αφορμή την έκδοση του κόμικ «Μια κόκκινη εβδομάδα» (εκδ. Ευτοπία) ομιλητής: Antonio Senta (Bologna)


5/12/14

Νέα ανακοίνωση της κατάληψης της ΓΣΕΕ



Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΡΩΜΑΝΟΥ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΘΕΣΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ

Στις 4 Δεκεμβρίου αναρχικοί και κομμουνιστές καταλάβαμε το κτίριο της ΓΣΕΕ, δείχνοντας την αλληλεγγύη μας στον αναρχικό Ν.Ρωμανό, απεργό πείνας από 10/11. Εν όψει της ψήφισης του προϋπολογισμού και της νέας επέκτασης του μνημονίου, επιχειρούμε να αναδείξουμε τη σύνδεση του αγώνα του συντρόφου μας με τους ευρύτερους κοινωνικοταξικούς αγώνες, διαρρηγνύοντας το συμβιβαστικό ρόλο της ΓΣΕΕ και προωθώντας την ενότητα και τη μαχητικότητα μεταξύ των καταπιεσμένων.

Ο Ν. Ρωμανός είναι συνειδητός εχθρός του καθεστώτος, έχοντας επιλέξει να αγωνιστεί με όλα τα μέσα ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο. Εδώ και δύο χρόνια βρίσκεται φυλακισμένος συνεχίζοντας την ανατρεπτική του δράση και μέσα από τις φυλακές. Από τις 10/11 χρησιμοποιεί το σώμα του σαν οδόφραγμα διεκδικώντας το αυτονόητο, μια ανάσα ελευθερίας.

Τίποτα όμως δεν είναι αυτονόητο στο καθεστώς μόνιμης έκτακτης ανάγκης που έχει επιβληθεί στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης. Αφού το κράτος έπαιξε τις πρώτες μέρες το γελοίο παιχνίδι «βρείτε τον αρμόδιο», ήρθε στην 24η μέρα της απεργίας πείνας -και παρά την κρίσιμη κατάσταση της υγείας του συντρόφου- να απορρίψει το αίτημα για εκπαιδευτικές άδειες. Ο αυταρχισμός του σκεπτικού της απόρριψης φανερώνεται ακόμη βαθύτερος στην εναλλακτική λύση που προτείνεται από τον Χ. Αθανασίου. Οι τηλεδιασκέψεις, η εντός φυλακής διεξαγωγή των εξετάσεων και γενικά η αποστέρηση κάθε δυνατότητας εξόδου από το περιβάλλον της φυλακής δεν σημαίνουν τίποτε άλλο παρά την ακύρωση κάθε δικαιώματος, που φυσικά καμιά δημοκρατία δεν παραχώρησε αλλά κερδήθηκε με σκληρούς κι αιματηρούς αγώνες των ίδιων των κρατουμένων. Η εκδικητικότητα του καθεστώτος απέναντι στους πολιτικούς του αντιπάλους αποτυπώνεται πλέον όχι μόνο στην αναβάθμιση του στρατιωτικού και νομικού του οπλοστασίου (στρατιωτικοποίηση αστυνομίας, επέκταση τρομονόμων, φυλακές τύπου Γ) αλλά και στην απροκάλυπτη πλέον καταπάτηση της ίδιας της αστικής νομιμότητας. Η διακοπή των εκπαιδευτικών αδειών του Η.Κωστάρη, ο οποίος επίσης βρισκόταν σε απεργία πείνας με το ίδιο αίτημα, η άρνηση χορήγησής τους στον Ν.Ρωμανό, η αυθαίρετη ερμηνεία των περιοριστικών όρων που επιβάλλονται σε συντρόφους και η συνακόλουθη δίωξή τους, όλα αυτά δεν αποτελούν κακές στιγμές και συμπτωματικές εξαιρέσεις.

Τα συγκυβερνητικά επιτελεία που απαντούν στον αγώνα του συντρόφου με νομοθετικά τεχνάσματα που στην ουσία παρακάμπτουν την ικανοποίηση του αιτήματός του… Τα υπουργικά στόματα που επικαλούνται την τήρηση της τάξης και της ασφάλειας για την πάταξη της περιβόητης ανομίας… Είναι η αιχμή του δόρατος ενός καθεστώτος που αξιοποιεί πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και παρακάμπτει τους ίδιους τους νόμους όταν θέλει να υπερασπίσει τα συμφέροντά του ή όταν θέλει να χτυπήσει τους εχθρούς του.

Η απεργία του Ν. Ρωμανού εξελίσσεται σε μια περίοδο που το μπλοκ εξουσίας ξεδιπλώνει το αυταρχικό του μεγαλείο. Από τις επιτάξεις απεργών, την επίθεση στον κόσμο της εργασίας, την καταστολή των πορειών, τις εκκενώσεις κατειλημμένων χώρων, τις προληπτικές εισόδους σε σπίτια αγωνιστών, τις φυλακές τύπου Γ, την αναβάθμιση του «αντιτρομοκρατικού» οπλοστασίου. Έως τα πογκρόμ, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, τη διαπόμπευση των οροθετικών, τις σφαίρες στις καταλήψεις μαθητών, τα lock out των σχολών, το κράτος και το κεφάλαιο αξιοποιούν όλες τις κατασταλτικές τους εφεδρείες, όλες τις συμμαχίες τους (εντός ή εκτός συνταγματικού τόξου) και όλο τον προπαγανδιστικό τους οχετό για να πείσουν πως η αντίσταση δεν είναι εφικτή.

Το τελευταίο διάστημα βρίσκει τους μετανάστες της Αμυγδαλέζας να διεκδικούν τα δικαιώματά τους κάνοντας μαζική απεργία πείνας, τις καθαρίστριες να αντιστέκονται δυναμικά, πλήθος συλλογικοτήτων να οργανώνουν μαχητικές απαντήσεις ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Το ξημέρωμα της Παρασκευής βρίσκει τους σύριους μετανάστες να συνεχίζουν την απεργία πείνας τους, το σύντροφό μας να συνεχίζει τον αγώνα του, το κίνημα αλληλεγγύης με ποικίλους τρόπους να ξεδιπλώνει τη στήριξή του, τις μνήμες του Δεκέμβρη του ’08 να αποτελούν μια ισχυρή αφορμή για να ξανασυναντηθούν οι διαδρομές μας την επόμενη μέρα. Και επειδή οι αγώνες συνεχίζονται, την Κυριακή που ψηφίζεται ο νέος προϋπολογισμός και τη Δευτέρα που συζητιέται ξανά, και ξανά, η επέκταση του μνημονίου είχαμε και θα έχουμε όλους τους λόγους του κόσμου για να ενώσουμε τις δυνάμεις μας απέναντι στην επέλαση κράτους και κεφαλαίου.

ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΡΩΜΑΝΟΥ.
ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ.

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ – ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ

Παρασκευή: Δικαστήρια Ευελπίδων 9 π.μ., 5 μ.μ. Νοσοκομείο Γεννηματά
Σάββατο: Ραντεβού στους δρόμους της οργής
Κυριακή: 5 μ.μ. Σύνταγμα

Κατειλημμένη ΓΣΕΕ

Κείμενο της κατάληψης της ΓΣΕΕ για τον Νίκο Ρωμανό



ΜΑΣ ΕΛΕΓΑΝ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΤΕ ΟΤΑΝ ΥΠΟΤΑΧΤΕΙΤΕ,
ΥΠΟΤΑΧΤΗΚΑΜΕ ΚΑΙ ΒΡΗΚΑΜΕ ΣΤΑΧΤΗ”


Σήμερα, 4 Δεκεμβρίου, καταλαμβάνουμε το κτίριο της ΓΣΕΕ ως ένδειξη αλληλεγγύης στον αναρχικό απεργό πείνας από 10/11, Νίκο Ρωμανό. Ο αναρχικός Ν. Ρωμανός αποτελεί συνειδητό εχθρό του καθεστώτος. Επέλεξε να αγωνιστεί έμπρακτα ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο, μέσα κι έξω από τις φυλακές.

Αυτοί που επιδιώκουν την εξόντωση ή την εξαναγκαστική συνθηκολόγηση του είναι:

  • η κυβέρνηση, η οποία πιστή στις εντολές του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου, επιβάλλει την εφαρμογή των μνημονίων, μιας πολιτικής σκληρής οικονομικής λιτότητας και υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης

  • το κράτος, που επιβάλλει ένα καθεστως έκτακτης ανάγκης για να εκβιάσει την κοινωνική συναίνεση και να εγκαθιδρύσει το φόβο. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, οι φυλακές τύπου Γ', οι συλλήψεις και η διαπόμπευση “ορόθετικων” γυναικών, η βίαιη καταστολή διαδηλώσεων, τα βασανιστήρια,η αστυνομική κατοχή στις Σκουριές και η στοχοποίηση των φοιτητικών κινητοποιήσεων συμπληρώνουν το παζλ μιας ελλάδας-φρούριο.
Αιχμή της κατασταλτικής πολιτικής σήμερα είναι η υπόθεση του αναρχικόυ απεργού πείνας Νίκου Ρωμανού. Μεσω της δικής του εξόντωσης το κράτος επιδιώκει την εξουδετέρωση των επαναστατικών προταγμάτων: της αυτοοργάνωσης, της αντίστασης, της αλληλεγγύης.Των προταγμάτων εκέινων που μπορούν να πυροδοτήσουν την ταξική και κοινωνική αντεπίθεση, την επανάσταση.

Ο αγώνας του Νίκου Ρωμανού δεν αφορά μόνο την κατάκτηση των εκπαιδευτικών του αδειών. Αποτελεί ανάχωμα στις φυλακές τύπου Γ', τις νέες ειδικές συνθήκες κράτησης, την περιστολή δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν με αίμα απ'τους κρατούμενους. Αποτελεί ανάχωμα στη δολοφονική επέλαση κράτους και κεφαλαίου. Για όλους αυτούς τους λόγους στεκόμαστε δίπλα στο σύντροφο μας και αλληλέγγυοι στον αγώνα του.


ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ Ή ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

Κατάληψη ΓΣΕΕ