3/7/14

Η μάνα του Χίτλερ είναι πάλι έγκυος...

η εικόνα είναι από συνάντηση του τότε υ.προ.πο Χρυσοχοϊδη με εκπροσώπους μεταναστευτικών κοινοτήτων. Τώρα, κατά πόσο κάτι τύποι με γραβάτες και κοστούμια εκπροσωπούν όσους οδηγούνται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης… Αυτό είναι στην κρίση του καθενός.
 
πρώτη δημοσίευση Κακά Μαντάτα, Ιούνιος 2012: http://kakamantata.squat.gr/
 
Η μάνα του Χίτλερ είναι πάλι έγκυος... 
 
«Είναι μεγάλη ασέβεια για την πόλη/ να παρατήσει ικέτες ξένους/ που έχουν προσπέσει στους βωμούς της», Ευριπίδης: “Ηρακλείδαι”

Στην προσπάθειά της ν’ αλλάξει την προεκλογική πολιτική ατζέντα, η σοσιαλ-φιλελεύθερη συμμαχική κυβέρνηση, με τις πλάτες της άκρας δεξιάς και την ανοχή των πασόκων με πολιτικά ΔΗΜ.ΑΡ. (δημοσκοπική αριστερά), έχει εξαπολύσει ένα σύγχρονο κυνήγι μαγισσών εναντίον των οικονομικών μεταναστών και των πολιτικών προσφύγων που ζούνε το μύθο τους στην Ελλάδα…

Οι μετανάστες στοχοποιούνται και δαιμονοποιούνται, με σκοπό την ενεργοποίηση των πλέον οπισθοδρομικών και συντηρητικών αντανακλαστικών της ελληνικής κοινωνίας, εκείνων των αντανακλαστικών δηλαδή που στη θέση του ταξικού μίσους για την οικονομική και πολιτική ελίτ που λεηλατεί τις ζωές μας, τοποθετεί την ψευδή συνείδηση της ξενοφοβίας, του ρατσισμού και του εθνικισμού. Κι έτσι, όχι μονάχα οι γνωστοί φασίστες και οι πάσης φύσεως ελληναράδες, αλλά και αποπροσανατολισμένοι προλετάριοι, μέχρι και αρκετοί «νόμιμοι» μετανάστες, συνδιαμορφώνουν το κλίμα εξόντωσης των “λαθρό”μεταναστών. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του προέδρου των αλβανών μεταναστών στα Τρίκαλα Β. Ντίμπρα, που σ’ ένα μικροαστικό παραλήρημα ξενοφοβίας (!) αλλά και ασχετοσύνης σχετικά με τα πραγματικά αίτια που γεννούν την ανεργία, δηλώνει:

«Η οικονομική κρίση που περνάει η Eλλάδα, μας έχει επηρεάσει όλους… Χάνουμε μεροκάματα και βρισκόμαστε σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Άνθρωποι που ήρθαμε και εγκατασταθήκαμε στην Ελλάδα, ακολουθήσαμε όλες τις νόμιμες διαδικασίες, στείλαμε τα παιδιά μας στα σχολεία, βρισκόμαστε τώρα στο χείλος του γκρεμού και στα όρια της επιβίωσης… Για τις ελάχιστες δουλειές που υπάρχουν πια, προτιμούν όλοι τους λαθρομετανάστες, κυρίως από Πακιστάν και χώρες της Ασίας και της Αφρικής, οι οποίοι παίρνουν χαμηλά μεροκάματα. Δε μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση». (tarantula: “η ιστορία επαναλαμβάνεται αλλά η μνήμη είναι κοντή”, Άπατρις τ.17)

Όταν ένας μετανάστης ζητά την απέλαση των “λαθρομεταναστών” και ο “κοινωνικός αυτοματισμός” παίρνει τη θέση της ταξικής αλληλεγγύης, τότε η κοινωνική σύγχυση έρχεται να δημιουργήσει τις φενακισμένες συνειδήσεις και τα μαχαίρια βγαίνουν (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Ενδεικτικές αυτής της σύγχυσης είναι και οι δηλώσεις στελέχους της ναζιστικής γκρούπας “Χρυσή Αυγή” σε αστική εφημερίδα, στις οποίες κατηγορεί τους Αλβανούς για οπορτουνισμό, επειδή δεν αποφασίζουν με ποιανού το μέρος είναι!!

Σ’ αυτό το κλίμα, λοιπόν, ο σοσιαλ-φασίστας αμερικανοτσολιάς Μ. Χρυσοχοϊδης ξεκινά εν μέσω προεκλογικής περιόδου πογκρόμ εναντίον των μεταναστών, με “επιχειρήσεις σκούπα” και δημιουργία πάνω από 30 “κέντρων φιλοξενίας”. Και ιδού το θαύμα της εξουσιαστικής οργουελιανής νέο-γλώσσας: πρώτα εμμέσως πλην σαφώς αποκαλείς τους ανθρώπους σκουπίδια κι αφού τους σκουπίσεις τους “φιλοξενείς” στους κάδους απορριμμάτων των στρατοπέδων συγκέντρωσης! Φιλοξενία με σεκιουριτάδες μέσα και ένοπλους μπάτσους έξω! Φιλοξενία με ειδικό συρματόπλεγμα τύπου ΝΑΤΟ, ύψους τριών μέτρων, που εάν κάποιος προσπαθήσει να το διαπεράσει θα διαμελιστεί!

Το πογκρόμ έρχεται να προστεθεί στην ανέγερση ειδικού φράχτη στον Έβρο, για τη δημιουργία της Ελλάδας φρούριο, αλλά και στις “παραδοσιακές” και δοκιμασμένες μεθόδους δικαστικών και εξωδικαστικών λιντσαρισμάτων, από τις νόμιμες ή τις παρακρατικές αρχές: όπου δε φτάνει το γκλόμπ του μπάτσου φτάνει ο σουγιάς του φασίστα…

Ως αντιεξουσιαστές πρέπει να απαντήσουμε σ’ αυτό το ρατσιστικό ντελίριο, όχι με τον αστικό κοσμοπολιτισμό της αριστεράς του κεφαλαίου και τον συνακόλουθο “αντί”-ρατσισμό του θερμοκηπίου, αλλά με τον προλεταριακό διεθνισμό και τον διαρκή κοινωνικό-ταξικό πόλεμο εναντίον του κεφαλαίου και του κράτους του. Όσοι ζούμε στον πραγματικό κόσμο και όχι στα ροζ συννεφάκια του επιφανειακού ανθρωπισμού, δεν μπορούμε καθόλου να αγνοούμε την τραγική κατάσταση στις φτωχογειτονιές της Αθήνας και όχι μόνο. Δεν μπορούμε να αγνοούμε το κράτος του φόβου που δημιουργεί η εμφύλια παραβατικότητα, η οποία στρέφεται εναντίον των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων και όχι εναντίον των πλουτοκρατικών παρασίτων. Δε μπορούμε να αγνοήσουμε πως αυτό το αυτοενισχυόμενο σπιράλ φόβου, εξαθλίωσης, παραβατικότητας, φτώχειας και ξενοφοβίας, που προκύπτει από τους πραγματικούς υλικούς όρους ύπαρξης του καπιταλισμού, χρησιμοποιείται από το κεφάλαιο και το κράτος του ως χρήσιμο εργαλείο της ταξικής διαίρεσης και αλληλοφαγώματος. Είδαμε μάλιστα την ιστορία να επαναλαμβάνεται και με τη χρήση εξαθλιωμένων μεταναστών ως απεργοσπαστικό μηχανισμό: όπως τον 19ο αιώνα τα αφεντικά των ΗΠΑ χρησιμοποιούσαν τους μαύρους εργάτες ως απεργοσπάστες με σκοπό τη διέγερση των ρατσιστικών αντανακλαστικών του αμερικάνικου προλεταριάτου, έτσι και το ελληνικό κράτος προσπάθησε να σπάσει την απεργία των εργαζομένων της καθαριότητας με τη χρήση ιδιωτικών συνεργείων, στα οποία εργάζονταν εξαθλιωμένοι και ανασφάλιστοι μετανάστες. Το κεφάλαιο προσπαθεί με κάθε τρόπο να εκμεταλλευτεί τις εσωτερικές αντιφάσεις του προλεταριάτου, τροφοδοτώντας τον “κοινωνικό αυτοματισμό” του ρατσισμού.

Γι αυτό και ο επιφανειακός ανθρωπισμός του αντιρατσισμού είναι τουλάχιστον ανεπαρκής. Ο πραγματικός ανθρωπισμός, έλεγε ο Μάρξ, προϋποθέτει το μίσος για τους εχθρούς της ανθρωπότητας. Βαθύς ανθρωπισμός είναι το ταξικό μίσος εναντίον όλων όσων με την οικονομική και εξω-οικονομική βία, με τη φτώχεια και τους πολέμους, οδηγούν του ανθρώπους στην απόγνωση και την εξαθλίωση, τους εξωθούν στην αυτοταπείνωση και την παραβατικότητα. Και στον ίδιο φαύλο κύκλο, άλλοι άνθρωποι εξωθούνται, λόγω των πραγματικών προβλημάτων που βιώνουν και της άγνοιας τους για τα πραγματικά αίτια αυτών των προβλημάτων, στην ξενοφοβία και την αγκαλιά των ταξικών τους εχθρών (της αστυνομίας ή της ακροδεξιάς φράξιας του κεφαλαίου).

Εδώ ελλοχεύει και ο κίνδυνος ενός αντίστροφου ρατσισμού απ’ τη μεριά μας, που δαιμονοποιεί τσουβαληδόν τους “Έλληνες”, σε μια –απ’ την ανάποδη- εθνική ενότητα δίχως ταξικές διακρίσεις. Η λύση δεν είναι ένα απλό αναποδογύρισμα του ρατσισμού!
 
Να προτάξουμε την αγωνιστική ενότητα του ελληνικού και μεταναστευτικού προλεταριάτου, να προτάξουμε τον επαναστατικό διεθνισμό των εκμεταλλευομένων και των καταπιεσμένων, να προτάξουμε τον κοινωνικό-ταξικό πόλεμο για το οριστικό ξερίζωμα των συνθηκών που ξεριζώνουν τους ανθρώπους…

Να στείλουμε “μετανάστες” στον αγύριστο τους κεφαλαιοκράτες και να “φιλοξενήσουμε” στα στρατόπεδα τους Χρυσοχοϊδηδες, τους Καρατζαφέρηδες και τους Μιχαλολιάκους! Για να νοιώσουν ότι ένοιωσε ο έγκλειστος στη Woomera μετανάστης: «Έφτασα στην Αυστραλία και ήμουν ευτυχισμένος. Μετά βρέθηκα φυλακισμένος σε ένα στρατόπεδο. Ξέχασα το όνομά μου, τον εαυτό μου, με φώναζαν νούμερο 813…»
Πολύκαρπος Γεωργιάδης, φυλακές Κέρκυρας, 2/4/2012

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου