24/12/13

ANARCHIST KID




22/12/13

Εξ’ αντανακλάσεως "αντι"ρατσισμός ή επαναστατικός/προλεταριακός διεθνισμός;

( Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύθηκε το Δεκέμβρη του 2012 στο έντυπο "Γκρεμίστε τη Βαστίλη", που εκδίδει το ταμείο αλληλεγγύης στους φυλακισμένους αγωνιστές. Από λάθος στη συγκεκριμένη έκδοση είχαν αφαιρεθεί τα σχόλια. Εδώ επαναδημοσιεύεται στην πλήρη του μορφή)

Το καλοκαίρι του 2010 μια ρατσιστική δολοφονία έλαβε χώρα στην Ήπειρο. Μόνο που αυτή τη φορά ο ρατσιστικός φόνος δεν αφορούσε την ελληνική νότια Ήπειρο, αλλά την αλβανική βόρεια Ήπειρο. Και το θύμα της εθνικιστικής βίας δεν ήταν κάποιος αλβανός μετανάστης, αλλά ένας μειονοτικός έλληνας, ο οποίος είχε το θράσος να μιλά τη μητρική του γλώσσα χωρίς να πάρει την έγκριση των εθνικιστικών ουραγκοτάγκων (που αυτή τη φορά έτυχε να έχουν αλβανική καταγωγή).

Θα μπορούσαν οι ελληνικές αντιρατσιστικές οργανώσεις, ο α/α χώρος και οι οργανώσεις μεταναστών, με αφορμή το γεγονός αυτό, να καλέσουν σε μια διεθνιστική συγκέντρωση για την καταδίκη τόσο του ελληνικού, όσο και του αλβανικού φασισμού. Δεν το έκαναν όμως. Μήπως η ρατσιστική δολοφονία ενός έλληνα είναι ήσσονος σημασίας σε σχέση με τις δολοφονίες των μεταναστών; Το κενό αυτό έσπευσε να το καλύψει η φασιστική και φασίζουσα Άκρα Δεξιά για να προτάξει τον ντόπιο εθνικισμό, ως απάντηση στον “ξένο” εθνικισμό. Η φύση απεχθάνεται τα κενά. Κι αν εμείς κοιμόμαστε με τις σίγουρες και δοκιμασμένες συνταγές αγκαλιά, τότε δίνουμε χώρο στους ντόπιους ουραγκοτάγκους του εθνικισμού. Έλλειψη αντανακλαστικών και φαντασίας; Ίσως, αλλά το πρόβλημα είναι ακόμα μεγαλύτερο. Και πιο βαθύ…

Μια τεράστια στρέβλωση υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια στο “χώρο”. Με περισσή ευκολία αντικαταστήσαμε την ανάλυση του έθνους ως ιστορικού\ κοινωνικού δημιουργήματος με έναν απολίτικο και υστερικό αντιπατριωτισμό. Όπως οι οπαδοί του εθνοκρατισμού βλέπουν στο έθνος το μεταφυσικό Καλό, έτσι και εμείς είδαμε ένα μεταφυσικό Κακό (1). Στη θέση της ανάλυσης βάλαμε μια απλοϊκή "προβοκατόρικη" τακτική άνευ περιεχομένου, μακριά από κάθε έννοια κοινωνικής απεύθυνσης. Αρκούν μερικά σκατολογικά συνθήματα, μπόλικες καμένες σημαίες και άλλα τόσα βανδαλισμένα θρησκευτικά σύμβολα να δώσουν περιεχόμενο στον διεθνισμό; Το αντίθετο! Ο επιφανειακός αυτός ψευτοντανταϊσμός υπονομεύει και εξευτελίζει τον διεθνισμό, παίρνοντας τη θέση της κριτικής επαναστατικής πράξης και της γνήσιας διεθνιστικής αλληλεγγύης.

Ορισμένοι νομίζουν ότι για να γίνουμε διεθνιστές αρκεί ένα προσκύνημα στον αντίπαλο εθνικισμό. Αρκεί να αποκαλούμε την Κωνσταντινούπολη Ισταμπούλ και την FYROM Μακεδονία κι έληξε το θέμα… Ο αστικός κοσμοπολιτισμός όμως, ακόμα και όταν φοράει κόκκινο ή μαυροκόκκινο ένδυμα δεν γίνεται διεθνισμός. Κι ο Πάγκαλος τα ίδια λέει άλλωστε… Όσο κι αν πασπαλίσουμε με αντιεξουσιαστική φρασεολογία τον μεταμοντέρνο “αντι” ρατσισμό του Κεφαλαίου (τον θρυλικό πολυπολιτισμό), δεν πρόκειται ποτέ να του δώσουμε επαναστατικό περιεχόμενο.

Στον κυρίαρχο “αντι” ρατσιστικό λόγο η όλη ανάλυση του ρατσιστικού φαινομένου είτε αποταξικοποιείται, είτε ηθικοποιείται υπερβολικά κι έτσι οι μετανάστες λίγο-πολύ εμφανίζονται ως ιερές αγελάδες και όχι ως ζωντανά υποκείμενα. Στο πρόσωπο του μετανάστη ο μεταμοντέρνος “αντι” ρατσιστής βλέπει μονάχα το θύμα, που πρέπει φυσικά να απελευθερωθεί “απ’ έξω”. Ο αριστερός ή αναρχικός οριενταλισμός (2) γεννά μια πατερναλιστική εκτροπή της αλληλεγγύης στους μετανάστες που ξεπέφτει σ’ έναν  εξ αντανακλάσεως “αντι” ρατσισμό, που ως κατοπτρικό είδωλο του ακροδεξιού ρατσισμού ουρλιάζει:

     «Είκοσι χρόνια μάγκας και μαστρωπός
       τώρα θα δεις πως είναι να ζεις σαν αλβανός»

Συλλήβδην ολόκληρη η ελληνική κοινωνία, ασχέτως ταξικής θέσης, αποτελείται από “μάγκες” και “μαστροπούς”! Στο ίδιο τσουβάλι αφεντικά και εργαζόμενοι, Κεφάλαιο και Προλεταριάτο, Μπάτσοι και Απεργοί κτλ. χαρακτηρίζονται- ρατσιστικώ τω τρόπω- ως νταβατζήδες! Ταυτόχρονα ο μεταμοντέρνος “αντι”ρατσιστής μας τρίβει χαιρέκακα (σχεδόν σκατόψυχα) τα χέρια του για την υποβάθμιση της ζωής των “ελλήνων”, εξαιτίας της καπιταλιστικής κρίσης. Κι όμως, δεν είναι οι “έλληνες” έτσι γενικά κι αόριστα αυτοί που “τώρα θα δουν πως είναι να ζουν σαν αλβανοί”! Δεν είναι οι καπιταλιστές αυτοί που βιώνουν άγρια επίθεση, αλλά οι προλετάριοι!!

Είναι προφανές πως οι “αντί” ρατσιστές του θερμοκηπίου δεν έχουν πατήσει το πόδι τους στις φτωχογειτονιές για να δουν το διάχυτο σεξισμό και στους μετανάστες, τις συνεχείς σεξουαλικές παρενοχλήσεις, το νταβαντζηλίκι και το πρεζεμπόριο. Κι όλα αυτά σε αυξημένο βαθμό, όχι φυσικά εξαιτίας του εγκληματικού DNA των “ξένων”, αλλά εξαιτίας της ΦΤΩΧΕΙΑΣ και της ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ (φαινομένων ΤΑΞΙΚΩΝ ως το μεδούλι!) που νομοτελειακά γεννούν παραβατικές συμπεριφορές, οι οποίες εκτρέπονται σ’ έναν ιδιότυπο εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των φτωχών και καταπιεσμένων. Όπως οι έλληνες, έτσι και οι μετανάστες, είναι βουτηγμένοι στις αντιφάσεις και την ιδεολογική σύγχυση. Η ύπαρξη των αντιφάσεων δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται μ’ ένα μεταφυσικό τρόμο. Και οι επαναστάτες, άλλωστε, βουτηγμένοι στις αντιφάσεις είμαστε. Δεν είμαστε μια ελίτ υπερανθρώπων! Επαναστατικό μας χρέος, όμως, δεν είναι να κρύβουμε τις αντιφάσεις κάτω απ’το χαλάκι, αλλά να τις αναδεικνύουμε και να τις πολεμάμε στην πράξη με όπλο την διεθνιστική/ταξική αλληλεγγύη.
Αυτό το είδαμε στην πράξη και με τον ηρωικό αγώνα των 300 απεργών πείνας στην Υπατία και το ΕΚΘ. Ήταν μια ευκαιρία να σφυρηλατηθεί μια σχέση ταξικής αλληλεγγύης ανάμεσα στο ελληνικό και μεταναστευτικό προλεταριάτο, μακριά απ’ τον οριενταλισμό του μεταμοντέρνου “αντι” ρατσισμού. Έγινε κατορθωτό αυτό; Ίσως όχι ολοκληρωμένα, αλλά τουλάχιστον έγιναν τα πρώτα βήματα.

                                                         *

Παρένθεση:

Δεν υποστηρίζω πως υπάρχει ένα σινικό τείχος ανάμεσα στον εξ’ αντανακλάσεως “αντι” ρατσισμό και στον επαναστατικό διεθνισμό. Ακόμα και στο ίδιο το άτομο ή στην ίδια την ομάδα μπορεί να συνυπάρχουν και οι δύο τάσεις. Το ζήτημα είναι πως θα αποφευχθεί ο υστερικός αντιπατριωτισμός των αναρχικών και ο επιφανειακός ανθρωπισμός  των αριστερών που ενισχύουν την πρώτη τάση και πως θα προωθηθεί η ταξική αλληλεγγύη που ενισχύει τη δεύτερη.

Κλείνει η παρένθεση.
                                                    
                                                         *

Εδώ και μερικές δεκαετίες η Ελλάδα, μέσα στο παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό, ανήκει στα εκμεταλλευτικά έθνη. Αυτό βέβαια ενισχύθηκε κι από την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ και  το άνοιγμα των αγορών στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας. Αυτό το πλασάρισμα της Ελλάδας στα εκμεταλλευτικά έθνη (έστω και ως ουρά και φτωχός συγγενής του Δυτικού Υπεριμπεραλισμού) προκάλεσε και την συνακόλουθη ενσωμάτωση και μικροαστικοποίηση της ελληνικής εργατικής τάξης, αφού η καταλήστευση των εθνών της καπιταλιστικής περιφέρειας ανεβάζει, έστω και προσωρινά, το βιοτικό επίπεδο των εκμεταλλευομένων τάξεων (που ταυτόχρονα γίνονται εκμεταλλεύτριες σε επίπεδο εθνικό). Ο τριτογενής τομέας της οικονομίας υπερδιογκώνεται και η μικροαστική ιδεολογία ηγεμονεύει. Ο ψυχαναγκαστικός υπερκαταναλωτισμός στηρίζει τη φούσκα της Ανάπτυξης και η ταξική κινητικότητα διευκολύνει την εσωτερίκευση του μικροαστισμού ακόμα και στα φτωχότερα στρώματα των εργαζομένων. Ας μην ξεχνάμε, όμως, και την πάντοτε παρούσα “εργατική αριστοκρατία” που προστίθεται και αυτή στο συνονθύλευμα των ενδιάμεσων στρωμάτων της ταξικής κοινωνίας (3).

Η Ελλάδα, ως κομμάτι του ιμπεριαλιστικού μπλοκ, ακολουθεί την κλασική μέθοδο της νεοαποιοκρατίας: το outsourcing, την εξαγωγή της σκοτεινής πλευράς της παραγωγής (οικολογική καταστροφή, πειθαρχημένη και αυστηρά ιεραρχική οργάνωση της εργασίας κλπ.) (4). Το σπρώξιμο της πιο βρώμικης πλευράς της παραγωγικής διαδικασίας γίνεται κυρίως έξω από τα σύνορα του καπιταλιστικού κέντρου, προς τις χώρες της περιφέρειας (το λεγόμενο τρίτο κόσμο). Ο διαχωρισμός όμως, δεν είναι αυστηρά γεωγραφικός. Τρίτος κόσμος υπάρχει και στο εσωτερικό της Δύσης. Έτσι, οι μετανάστες αναλαμβάνουν ως φθηνό, ευέλικτο και υπάκουο εργατικό δυναμικό την πιο “βρώμικη” πλευρά της παραγωγής. Και εδώ εμφανίζεται και ο “αντι” ρατσισμός του Κεφαλαίου, ο πολυπολιτισμός (5). Σα δίδυμος αδελφός του ρατσισμού του Κεφαλαίου, ο πολυπολιτισμός βλέπει τους μετανάστες ως αναλώσιμη κα φθηνή εργατική δύναμη, ως μοχλό πίεσης στους ντόπιους εργαζόμενους κι άρα ως καλοδεχούμενη προς ενσωμάτωση κοινωνική ομάδα. Το Κεφάλαιο εναλλάσσει τον ρατσισμό και τον “αντι” ρατσισμό του ανάλογα με τα ιδιαίτερα συμφέροντα του στην εκάστοτε χρονική συγκυρία. Τα τελευταία χρόνια επίσημο δόγμα του Κεφαλαίου ήταν ο πολυπολιτισμός. Μετά την κρίση του 2008, δια στόματος Μέρκελ, το Κεφάλαιο άφησε στην άκρη την “ανεκτικότητα του”, σφύριξε τη λήξη του πολυπολιτισμού και επέστρεψε στον επίσημο ρατσισμό (πογκρόμ των Ρομά στη Γαλλία, φράχτης στον Έβρο κλπ).

Μέσα ,λοιπόν, στον ιδιαίτερο καταμερισμό εργασίας στην Ελλάδα, οι μετανάστες αναλαμβάνουν την “βρώμικη” πλευρά της παραγωγής. Δεν αργεί, όμως, να έρθει και η ενσωμάτωση αρκετών μεταναστών, η μικροαστικοποίηση τους και η δημιουργία ενός νέου καταμερισμού, στο εσωτερικό πλέον των μεταναστών. Έτσι συναντάμε και ορισμένα φαινομενικά παράδοξα γεγονότα, όπως τις λυκοφωλιές ομάδων μεταναστών με ακροδεξιούς, ώστε να διώξουν πιο σκουρόχρωμους μετανάστες!

Όπως βλέπουμε, ο καπιταλισμός στην κίνηση του μεταμορφώνει ραγδαία ρόλους, συμπεριφορές, ιδεολογίες και γεννά συγχύσεις και αντιφάσεις στο εσωτερικό των εκμεταλλευόμενων. Γεννά ένα πολύπλοκο πλέγμα ιεραρχίας και εκμετάλλευσης, το οποίο δε μπορεί να εξηγηθεί και να πολεμηθεί από τις υπεραπλουστεύσεις του υστερικού αντιπατριωτισμού ή της αριστερής εκδοχής του μεταμοντέρνου πολυπολιτισμού. Γεννά μια γενικευμένη μικροαστικοποίηση των συνειδήσεων, όχι μόνο στα μεσοστρώμματα, αλλά και στην ίδια την εργατική τάξη και στα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα. Αν και η επίθεση του Κεφαλαίου μετά την κρίση οξύνει και τον ταξικό ανταγωνισμό, ο μικροαστισμός στέκει ακόμα στο θρόνο του, αφού η αλλαγή των συνειδήσεων  δεν είναι μια αυτόματη διαδικασία, δεν γίνεται συγχρονισμένα με την αλλαγή των υλικών συνθηκών. Γι αυτό βλέπουμε σήμερα έναν αντιπολιτικό μικροαστισμό, (6) παρά την τόση όξυνση του ταξικού ανταγωνισμού. Αποτελεί αυτός ο απλοϊκός αντιπολιτικός- αντικλεπτοκρατικός λόγος προθάλαμο για μια πιο πλατιά ταξική συνείδηση; Κι αυτή η ταξική συνείδηση μπορεί να δημιουργηθεί αυθόρμητα μέσα από τις τάξεις των καταπιεσμένων;

Κατά την γνώμη μου όχι! Μόνο ένα επαναστατικό κίνημα μπορεί να μπολιάσει την ολοκληρωμένη ταξική συνείδηση στους καταπιεσμένους. Όχι “απ’ έξω”, όπως πιστεύει ο λενινισμός, αλλά μέσα σε μια αμφίδρομη και συνεξελικτική διαδικασία. Οι επαναστάτες δεν είναι έξω από το προλεταριάτο ώστε να εισάγουν την συνείδηση στην πλέμπα. Οι επαναστάτες είναι η αιχμή του προλεταριάτου, είναι εκείνο το κίνημα που μπορεί να πραγματοποιήσει την κατά Μαρξ διαλεχτική ένωση της πάσχουσας ανθρωπότητας με τη μαχόμενη ανθρωπότητα.

Χρέος του επαναστατικού κινήματος δεν είναι να χαϊδεύει τ’ αυτιά των προλετάριων (ντόπιων και μεταναστατών). Χρέος του επαναστατικού κινήματος είναι να λειτουργήσει ως ξυπνητήρι, να αφυπνίσει τις εν υπνώσει συνειδήσεις, να κοινωνικοποιήσει την ιδέα της Επανάστασης, να ριζοσπαστικοποιήσει τον κοινωνικό-ταξικό πόλεμο για την καταστροφή της ιεραρχικής/ ταξικής κοινωνίας, για την καταστροφή όλων των αιτιών που δημιουργούν τη φτώχεια και την εξαθλίωση κι επομένως γεννούν την προσφυγιά και τη μετανάστευση.

Όσοι επιμένουν σε μια επαναστατική και διεθνιστική προοπτική και δεν επαναπαύονται στον εύκολο βερμπαλισμό του υστερικού αντιπατριωτισμού και του αντίστροφου ρατσισμού, θα βρίσκονται πάντα στο πλευρό των αγωνιζόμενων προλετάριων, ελλήνων και μεταναστών, παρά τις όποιες αντιφάσεις και αδυναμίες τους.

Ξένοι για μας είναι μόνο οι καπιταλιστές και τα μαντρόσκυλά τους. Και οι διεθνιστές αντί να φωνάζουν αντεστραμμένα ρατσιστικά συνθήματα εναντίων των ελλήνων, προτιμούν το παλιό καλό:

ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ “ΞΕΝΟΙ” ΕΡΓΑΤΕΣ ΕΝΩΜΕΝΟΙ
Τ’ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΝΕ ΣΚΙΑ
ΣΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΟΙ!



Σημειώσεις:

1.Ο αναρχικός επαναστάτης Μιχαήλ Μπακούνιν, διαχωρίζοντας τον λαϊκό εθνισμό από τον εξουσιαστικό εθνοκρατισμό, έλεγε πως ο κάθε λαός : «διαθέτει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του, τον ιδιαίτερο τρόπο ύπαρξής του, το δικό του τρόπο να αισθάνεται, να εκφράζεται, να σκέφτεται, να πράττει. Αυτός ο ιδιαίτερος χαρακτήρας του, η ιδιοσυγκρασία του, είναι η βάση της εθνικότητας του που είναι αποτέλεσμα ολόκληρης της ιστορικής διαδρομής και όλων των συνθηκών του περιβάλλοντος ζωής αυτού του λαού. Από αυτήν τη άποψη η εθνικότητα είναι ένα ιστορικό κοινωνικό γεγονός» (βλ. “Οι ινδιάνοι mapuche”, εναλλακτικές εκδόσεις Νότιος Άνεμος).


2.Οριενταλισμός είναι η (ρατσιστική στην ουσία της) αντιμετώπιση του “ανατολίτη”  ως ανθρώπου εκ φύσεως ανώριμου να υπερασπισθεί τα συμφέροντά του και ως εκ τούτου αναγκασμένου να δεχτεί την εξωτερική πατερναλιστική βοήθεια του "ανώτερου" δυτικού.

3.Η αλήθεια είναι ότι σ’ αυτό το σημείο στριμώχνω σχετικά μεταξύ τους μεν, αλλά διαφορετικά φαινόμενα που χρειάζονται ξεχωριστή ανάλυση: ενσωμάτωση του προλεταριάτου στον ανεπτυγμένο καπιταλισμό, “φαινόμενα εργατικής αριστοκρατίας” (όρος που εισήγαγε ο Λένιν), διόγκωση των μεσοστρωμμάτων και του τριτογενή τομέα της οικονομίας, ηγεμονία της μικροαστικής ιδεολογίας, φαινομενικά υπερταξική εθνική εκμετάλλευση, ταξική κινητικότητα κτλ. Ας με συγχωρέσει ο απαιτητικός αναγνώστης γι αυτό το στρίμωγμα, αλλά το απαιτεί η οικονομία του κειμένου.

4. βλ. Σλαβόι Ζίζεκ : «Βία: έξι λοξοί στοχασμοί» εκδ. SCRIPTA

5. «Η πολυπολιτισμικότητα συλλαβίζει τη θανάτωση της ουτοπίας […] η πολυπολιτισμικότητα δεν είναι το αντίθετο της αφομοίωσης, αλλά το προϊόν της» (Ράσελ Τζάκομπι : «Το τέλος της ουτοπίας» εκδ Τροπή).


6.Αντιπολιτικός μικροαστισμός με την έννοια πως δε στρέφεται εναντίον της καπιταλιστικής οργάνωσης της κοινωνίας, αλλά στρέφεται γενικόλογα κι αφηρημένα εναντίον του πολιτικού εποικοδομήματος και των πολιτικών ως μεμονωμένων προσώπων. Η επιφανειακή αυτή αντιπολιτική, πολλές φορές ρέπει προς τον χυδαίο “αντικαπιταλισμό” του φασισμού. Γι αυτό και ο απλουστευτικός/ αντικλεπτοκρατικός λόγος ενδέχεται να ριζοσπαστικοποιηθεί όχι μόνο προς τ’ αριστερά, αλλά και προς τα δεξιά. Η ριζοσπαστικοποίηση σε περιόδους κρίσης δεν έχει ευθύγραμμη πορεία: ένα κομμάτι της κοινωνίας στρέφεται προς τ’ αριστερά κι ένα άλλο κομμάτι στρέφεται στις εύπεπτες “λύσεις” της Ακροδεξιάς: για όλα φταίνε οι μετανάστες και η εβραιομασονική συνωμοσία…  

ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ
ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ 2012

17/12/13

AMBER ALERT!!!!


Αλλ’ ουδέν έρπει ψεύδος εις γήρας χρόνου

Εξαφανίστηκαν θρασύδειλα κοτόπουλα, που σκορπάνε εμετικές συκοφαντίες ως ανώνυμοι σχολιαστές. Όταν εξαφανίστηκαν  έφεραν πάνω τους φάκελο με αδιάσειστα στοιχεία για πρώην και νυν πολιτικούς κρατούμενους, που είχαν το αδιανόητο θράσος να μην προσκυνήσουν ούτε τις κρατικές, ούτε τις παρακρατικές μαφίες. Υπάρχει σοβαρή υποψία πως τα ανώνυμα σκουπίδια έχουν απαχθεί από αιμοβόρα κομάντα της κοινωνικής αναρχίας...
Σχετικές φώτο των εξαφανισθέντων, που δίνονται στη δημοσιότητα μετά από την άδεια του εισάγγελέα του έκτακτου Αναρχοδικείου:
  


(βλ. και https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1506306)

16/12/13

ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΩΝ ΠΡΩΗΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ


Λήξη της απεργίας πείνας και δίψας.
Σήμερα, βράδυ 15/12 διακόψαμε την απεργία πείνας και δίψας αφού καταφέραμε να πετύχουμε τον πρωταρχικό μας στόχο, δηλαδή τη διατήρηση της κοινότητάς μας.
Με την κίνησή μας αυτή αντισταθήκαμε στην προσπάθεια της υπηρεσίας να μας διασπάσει και ξεκαθαρίσαμε ότι δεν θα ανεχτούμε καμία απόπειρα προσβολής της αξιοπρέπειας μας.
Όσον αφορά την επιλογή της ΄Α πτέρυγας ως αίτημα έγινε μόνο και μόνο για να διασφαλιστούμε απ’ το ενδεχόμενο να μας πάνε όλους μαζί σε πτέρυγα απομόνωσης. Κατά τη διάρκεια της απεργίας πληροφορηθήκαμε ότι το πρόβλημα της υπηρεσίας σχετικά με τη επιστροφή μας στην ΄Α πτέρυγα είναι η αρνητική στάση άλλων κρατουμένων. Αφού οι ίδιοι αρχηγοί των κλικών που ελέγχουν την πτέρυγα το επιβεβαίωσαν στους συντρόφους μας, καταλήξαμε ότι δε θέλουμε να επιστρέψουμε σε μια ευνοημένη πτέρυγα ειδικά από τη στιγμή που η ρηξιακή τακτική που ακολουθούμε σε σχέση με τους ανθρωποφύλακες, διασαλεύει την ησυχία, τη βολή και τα προνόμια, το βασικό μέλημα των περισσότερων κρατουμένων.
Θα ακολουθήσει αναλυτικό κείμενο με όλα τα τεκταινόμενα.

Υ.Γ. Οι φωνές και τα συνθήματα των συντρόφων μας κράτησαν συντροφιά, διαρρηγνύοντας την απομόνωση των πειθαρχείων, ενώ οι φλόγες της επίθεσης στο αστυνομικό τμήμα μας ζέσταναν την καρδιά.

Δημήτρης Πολίτης
Γιάννης Μιχαηλίδης
Φοίβος Χαρίσης
Αργύρης Ντάλιος
Γιώργος Καραγιαννίδης
Μπάμπης Τσιλιανίδης
Γρηγόρης Σαραφούδης

15/12/13

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΚΑΙ ΔΙΨΑΣ ΤΩΝ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ

 Η απεργία πείνας και δίψας των φυλακισμένων συντρόφων είναι ένα κομβικό γεγονός για το κίνημά μας. Πρώτα απ’ όλα αν χάσουμε στο συγκεκριμένο πεδίο μάχης και πραγματοποιηθεί ο κατακερματισμός της κοινότητας αγώνα που έχει σχηματισθεί, θα χάσουμε και πολύτιμο έδαφος στον αγώνα μας ενάντια στο σωφρονιστικό φασισμό. Αν περάσει αυτή η επίδειξη τσαμπουκά των ανθρωποφυλάκων, τότε θα ανοιχτεί ο δρόμος για μια επίθεση προς τους αναρχικούς φυλακισμένους από τον εντός των τειχών κατασταλτικό μηχανισμό, ενώ θα υπάρξει και μια (προς το δυσμενέστερο) μεταβολή των ισορροπιών στις φυλακές. Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός πως ο πολιτικός στόχος των απεργών συντρόφων δεν είναι η παύση της πειθαρχικής ή ποινικής δίωξης, αλλά η δυναμική διεκδίκηση της επανένωσης της κοινότητας αγώνα, που έχει δώσει δεκάδες μικρές ή μεγάλες μάχες στις φυλακές Κορυδαλλού.

Από την άλλη, η απεργία είναι κομβικό γεγονός και για τις περαιτέρω σχέσεις του κινήματος με τους φυλακισμένους του. Δεν είναι μονάχα ένα βαρόμετρο αντανακλαστικών, είναι και το διακύβευμα στην πράξη ενός παλιού καλού συνθήματος: όποιος ξεχνάει τους φυλακισμένους του κοινωνικού/ταξικού πολέμου, σύντομα θα ξεχάσει και τον ίδιο τον κοινωνικό/ταξικό πόλεμο. Εάν αφεθούν οι σύντροφοι μόνοι τους σ’ αυτή τη μάχη που δίνουν ενάντια στους εξουσιομανείς ανθρωποφύλακες, το κίνημά μας θα δεχθεί μια ηθική και πολιτική ήττα, που θα αφήσει αρνητική παρακαταθήκη για χρόνια. Γι αυτό είναι αναγκαία η μαζική και δυναμική συμμετοχή στις δράσεις αλληλεγγύης, όχι μονάχα από αυτούς που συμφωνούν με την πολιτική δράση των έγκλειστων συντρόφων, όχι μονάχα από αυτούς που συμπαθούν την ένοπλη δράση και τις απαλλοτριώσεις τραπεζών, αλλά ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ τους αναρχικούς. Η αλληλεγγύη μας προς τους αναρχικούς απεργούς επιβάλλεται να γίνει ένα πρώτο βήμα εξόδου από τον σεχταρισμό των τελευταίων ετών, από τον εγκλωβισμό στη λογική της “ομαδούλας” (όπου ο καθένας σκάει σε δράσεις μόνο για τους κοντινούς του) και από τον φετιχισμό της αλληλεγγύης μονάχα σε “αθώους” ή μονάχα σε “ενόχους”.

Μπορεί κάποιοι εκτός των τειχών να μη θέλουν να χάσουν το ιδεολογικό και πολιτικό βόλεμά τους. Μπορεί κάποιες ελίτ εντός των τειχών να μη θέλουν να διακινδυνέψουν τα προνόμιά τους. Ας γνωρίζουν όμως όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά, πως όποιος δεν πάρει θέση μάχης στο πλευρό των έγκλειστων συντρόφων μας, που κάνουν απεργία πείνας και δίψας, γίνεται συνειδητά στήριγμα της κρατικής βαρβαρότητας και του σωφρονιστικού φασισμού.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΜΟΝΟΣ  

4/12/13

Η ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΣΤΑΧΑΝΟΦΙΣΜΟΥ


Η ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΣΤΑΧΑΝΟΦΙΣΜΟΥ


(το παρακάτω κείμενο παρουσιάστηκε σε διήμερη εκδήλωση για τους πολιτικούς κρατούμενους στη Θεσ/νίκη και δημοσιεύθηκε στο δωδέκατο τεύχος της ασύμμετρης απειλής)

Ι
Την τρέχουσα οξυμένη επίθεση της κρατικής καταστολής, που εκφράζεται με κάθε δυνατή ευκαιρία, δεν μπορούμε με κανέναν τρόπο να τη θεωρήσουμε ως ξεκομμένο φαινόμενο απ’ το κοινωνικό πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί μετά το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης του 2007-08. Η κρίση που ξεκίνησε με το σκάσιμο της φούσκας των επισφαλών ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων (subrimes) στις ΗΠΑ και συνεχίζεται ως τις μέρες μας με διάφορες μορφές[1], δεν είναι ένα απλό “οικονομικό” γεγονός, αλλά αντανακλά μια καθολική κρίση αναπαραγωγής του καπιταλισμού. Αντίστοιχα, η τρέχουσα κατασταλτική επίθεση δεν είναι μια απλή αλληλουχία “αστυνομικών” συμβάντων, αλλά η προσαρμογή της προϋπάρχουσας κατασταλτικής πολιτικής στις νέες συνθήκες όξυνσης του κοινωνικού/ ταξικού ανταγωνισμού.
Δεν μπορούμε, λοιπόν, να μιλήσουμε για την καταστολή περιορίζοντας την στα στενά ερμηνευτικά όρια του υπεραπλουστευτικού αντιμπατσισμού ή μιας νεφελώδους αντικρατικής συνθηματολογίας, ανίκανης να εμβαθύνει πέρα από τα αυτονόητα. Δεν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε την κρατική καταστολή ως βεντέτα αναρχικών και μπάτσων ή σαν ένα ιδιωτικό πόλεμο εναντίον του κράτους.

ΙΙ
Η πολυεπίπεδη επίθεση του κεφαλαίου στην προσπάθειά του να ανοίξει έναν καινούριο κύκλο συσσώρευσης, έχει αυξήσει συνακόλουθα και την ένταση του κοινωνικού/ ταξικού ανταγωνισμού, σε παγκόσμια κλίμακα. Ζούμε ήδη στην “εποχή των ταραχών”, σε έναν υπό διαμόρφωση ακόμα παγκόσμιο ταξικό πόλεμο, που ενδεχομένως να είναι οι πόνοι της γέννας μιας ιστορικής εξέλιξης, που ούτε καν να τη φανταστούμε μπορούμε ακόμα. Ακόμα και οι συστημικές δεξαμενές σκέψης, που μέχρι χθες έπιναν νερό στο όνομα του “τέλους της ιστορίας” (ή των ιδεολογιών και της ουτοπίας)[2], εμφανίζονται σήμερα με φόβο μπροστά σ’ αυτά που ενδέχεται να συμβούν.
Γιατί, δεν είναι μονάχα ο φρενήρης πολλαπλασιασμός των συγκρούσεων, των ταραχών και των λαϊκών εξεγέρσεων που τους τρομάζει. Είναι πάνω απ’ όλα η δυνατότητα της ποιοτικής τους εξέλιξης, μια πιθανή πορεία που θα διαρρήξει τόσο το διεκδικητικό/ ρεφορμιστικό, όσο και το μηδενιστικό κέλυφος των αγώνων. Ο εκπρόσωπος του ΛΑΟΣ Αϊβαλιώτης όταν λέει: «Να προσέξει η κυβέρνηση γιατί δε θα είναι μακριά η μέρα που θα χρειαστεί η πολιτεία τα σώματα ασφαλείας», ίσως απλώς να εκφράζει κάποια παραδοσιακά ακροδεξιά αντανακλαστικά. Αλλά τι είδους αντανακλαστικά εκφράζει ο κορυφαίος οικονομολόγος Νουριέλ Ρουμπινί όταν στην ερώτηση αν είναι καταδικασμένος ο καπιταλισμός, απαντά «ίσως…»;
Από το 2008 και μετά, οι επίσημες στατιστικές καταγράφουν μια ραγδαία αύξηση των επεισοδίων ταξικής πάλης σε ολόκληρο τον πλανήτη. Και δεν είναι μονάχα η πύκνωση των συνηθισμένων απεργιών ή διαδηλώσεων, αλλά και των εξεγερτικών στιγμών.
Οι προλεταριακές κινητοποιήσεις γρήγορα εκτροχιάζονται, αποκτώντας βίαια χαρακτηριστικά και φτάνουν ακόμα και σε ομαδικά λιντσαρίσματα και δολοφονίες αφεντικών ή διευθυντικών στελεχών (Κίνα, Ινδία), απαγωγές καπιταλιστών και υψηλόβαθμων εταιρικών στελεχών (Γαλλία, Ολλανδία, Κολομβία), καταστροφές μέσων παραγωγής (Μπανγκλαντές), βίαιες συγκρούσεις με τις αστυνομικές δυνάμεις (Χιλή, Ελλάδα, Ιταλία, Γερμανία, Ισπανία, Αγγλία, Ρουμανία κλπ), επιθέσεις σε πολιτικούς (Ελλάδα, Ισπανία, Ισλανδία), αστεακές ταραχές (Δεκεμβριανά 2008, Καραϊβική 2009, Αγγλία 2011). Και φυσικά δεν μπορούμε να ξεχάσουμε και τις μετεξελίξεις των food riots σε γενικευμένες λαϊκές εξεγέρσεις, με πιο χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Αραβικής Άνοιξης. Εδώ δε θα εξετάσουμε το βάθος και την προοπτική αυτής της όξυνσης της ταξικής πάλης, αλλά την εξουσιαστική απάντηση με την αναδιαμόρφωση της πολιτικής και του οπλοστασίου της κρατικής καταστολής.
Η τάση μονιμοποίησης ενός καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, την οποία βιώνουμε όλο και εντονότερα στις μέρες μας, ακολούθησε μια εξελικτική πορεία μετά την πτώση των καθεστώτων του κρατικού καπιταλισμού (που κυκλοφορούσε στην πολιτική πιάτσα με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο “υπαρκτός σοσιαλισμός”). Ο θεσμοθετημένος αντικομμουνισμός έπρεπε να αντικατασταθεί με την εύρεση νέων εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών. Έτσι, το 1989 ξεκίνησε ο λεγόμενος “πόλεμος εναντίον των ναρκωτικών”, έπειτα ο “πόλεμος εναντίον του οργανωμένου εγκλήματος” και μετά την εξάπλωση του Ισλαμικού τερορισμού (πρώην συμμάχου των ΗΠΑ στην αντισοβιετική σταυροφορία) ακολούθησε ο δεύτερος “πόλεμος εναντίον της τρομοκρατίας”. Όπως και στην πρώτη “αντιτρομοκρατική” σταυροφορία που κήρυξε ο Ρόναλντ Ρίγκαν (κυρίως εναντίον των λατινοαμερικάνικων αντάρτικων κινημάτων), έτσι και στη δεύτερη, υπήρξε ένας έντονος θρησκευτικός χρωματισμός: ήταν το καλό εναντίον του κακού, η “δαιμονική μάστιγα της τρομοκρατίας” εναντίον των “στρατιωτών του θεού”, ο “άξονας του κακού” εναντίον του “ελεύθερου κόσμου”! ­­­Ήταν ο χριστιανικός φονταμενταλισμός που κήρυξε την ένοπλη επανηθικοποίηση του κόσμου…
Σήμερα η ρητορική είναι διαφοροποιημένη και πιο ορθολογική, αλλά η πολιτική της ουσία παραμένει, ή μάλλον, χειροτερεύει. Ο ούτως ή άλλως προβληματικός και πολιτικά/ νομικά δυσερμήνευτος όρος “τρομοκρατία” διαστέλλεται κατά το δοκούν και ταυτίζεται πλέον με τη ριζοσπαστικοποίηση. Όχι μονάχα η χρήση βίας, αλλά ακόμα και η χρήση πολιτικής δύναμης για την επίτευξη ενός σκοπού ενδέχεται να χαρακτηριστεί ως “τρομοκρατική πράξη”. Έτσι, στο στόχαστρο μπαίνουν ακόμα και ενέργειες όπως το κλείσιμο δρόμων ή οι καταλήψεις δημοσίων κτηρίων! Ήδη από το 2002 σε έγγραφο εργασίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι διαδηλώσεις συσχετίζονταν με τη δυνατότητα στρατολόγησης “τρομοκρατών”. Παράλληλα, επιχειρούνται και διώξεις καθαρά φρονηματικού τύπου, με πρόσχημα τη “δημόσια πρόκληση για τέλεση τρομοκρατικού εγκλήματος”. Μιλάμε, δηλαδή, για τη μετάβαση σ’ έναν ακόμα πλατύτερο “πόλεμο κατά της ριζοσπαστικοποίησης”.

ΙΙΙ
Οι “οικονομικές” κρίσεις δημιουργούν μια πύκνωση του ιστορικού χρόνου, μια επιτάχυνση προϋπάρχουσων τάσεων, αλλά και ανάδυση δυνατοτήτων που υπολανθάνουν σε ομαλές περιόδους χωρίς να ενεργοποιούνται (ακριβώς όπως γίνεται και στις κοινωνικές επαναστάσεις). Μετά την κρίση του 2007-08, λοιπόν, η προϋπάρχουσα τάση αντικατάστασης (ή μάλλον εξέλιξης) του “πολέμου εναντίον της τρομοκρατίας” απ’ τον πόλεμο εναντίον της ριζοσπαστικοποίησης, επιταχύνθηκε ως απάντηση στην όξυνση της ταξικής πάλης. Με το δόγμα Αγκραμούντ που ψηφίστηκε τον Μάρτιο του 2010 προβλέπεται η έκτακτη περιστολή πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, ώστε να καταπολεμηθεί η ριζοσπαστικοποίηση που -όπως αναφέρει ο ίδιος ο χριστιανοδημοκράτης ευρωβουλευτής Πέδρο Αγκραμούντ- εξαπλώνεται λόγω της κρίσης και απειλεί το κοινωνικό οικοδόμημα με αποσταθεροποίηση. Το μνημόνιο προβλέπει τον περιορισμό ακόμα και ιδεών ταμπού για την αστική δημοκρατία, όπως η ελευθερία της έκφρασης και η ελευθερία του συνέρχεσθαι. Κάθε φορά που κρίνεται πως υπάρχει μια πιεστική κοινωνική ανάγκη, προβλέπεται και η “προσωρινή” περιστολή αυτών των αστικοδημοκρατικών ελευθεριών. Στο άρθρο 68 του μνημονίου ο εισηγητής στοχοποιεί και τον εσωτερικό εχθρό: «Η τρέχουσα οικονομική κρίση και οι συνέπειες της στη φτώχεια και στην ανεργία στα κράτη-μέλη του συμβουλίου της Ευρώπης μπορεί να επιδεινώσουν την παρούσα τάση ανασυγκρότησης των εξτρεμιστικών κινημάτων.
Από τη μία εξτρεμιστικές ομάδες στις οποίες αναφέρεται το παρόν μνημόνιο θα βρίσκουν ολοένα και προσφορότερο έδαφος για να στρατολογήσουν νέα μέλη. Από την άλλη, άλλα ριζοσπαστικά κινήματα διαμαρτυρίας μπορεί να γίνουν περισσότερο επικίνδυνα και καλύτερα οργανωμένα. Αναφέρομαι ιδίως στο κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης, ορισμένα μέλη του οποίου καταδικάστηκαν για βανδαλισμό εξαιτίας της συμπεριφοράς τους σε διαδηλώσεις ή τις πορείες και τα επεισόδια που έλαβαν χώρα στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια πολλών εβδομάδων του 2009[3]».
Στο κλίμα αυτό παρατηρείται και η επιτάχυνση της στρατιωτικοποίησης των κατασταλτικών δυνάμεων, που θυμίζουν πλέον μικρές κι ευέλικτες στρατιωτικές μονάδες, αλλά επιπλέον προετοιμάζεται και το έδαφος για μια ενδεχόμενη συμπλοκή των στρατιωτικών δυνάμεων, εάν οι κοινωνικές εκρήξεις φτάσουν σε οριακό σημείο. Γράφει ο Δημήτρης Καλτσώνης[4]: «Το νέο στοιχείο των τελευταίων δεκαετιών είναι ο εντονότερος προσανατολισμός προς την προετοιμασία των ενόπλων δυνάμεων για επιχειρήσεις τήρησης της δημόσιας τάξης, για εσωτερική δηλαδή καταστολή.
Η επίταση αυτής της προσπάθειας εδράζεται στην εκτίμηση ότι οι κοινωνικές αντιθέσεις και συγκρούσεις πρόκειται να ενταθούν. Για το λόγο αυτό οι ένοπλες δυνάμεις προετοιμάζονται υλικοτεχνικά, οργανωτικά, ιδεολογικά ώστε να μπορέσουν να ανταποκριθούν στο καθήκον αυτό. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω της αλλαγής του αμυντικού δόγματος το οποίο, αναφερόμενο πλέον σε ασύμμετρες απειλές, περιλαμβάνει και την αντιμετώπιση του εσωτερικού εχθρού». Και αλλού: «Τα τελευταία χρόνια [...] υπάρχει τόσο σε επιχειρησιακό, όσο και σε νομικό επίπεδο προετοιμασία των ενόπλων δυνάμεων να αναλαμβάνουν ενεργητικότερο ρόλο στο εσωτερικό. Στο πλαίσιο αυτό ισχυροποιήθηκε και στη χώρα μας η τάση για τη δημιουργία αμιγώς επαγγελματικού στρατού. Πραγματοποιούνται ασκήσεις αντιμετώπισης πλήθους, εμπλέκονται σιγά-σιγά στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας. Το τελευταίο πραγματοποιείται ιδίως μέσω των αντίστοιχων μηχανισμών σε επίπεδο NATO και Ευρωπαϊκής Ένωσης».
Οι ασκήσεις καταστολής πλήθους απ’ τις ειδικές δυνάμεις του στρατού που έγιναν στο Κιλκίς, αλλά και οι απειλές για τη χρήση στρατού εναντίον κοινωνικών κινημάτων (κυρίως απ’ τον Μπερλουσκόνι) ίσως να είναι μια προεικόνιση του προσαρμοσμένου στις νέες συνθήκες κρίσης κατασταλτικού δόγματος. Η ιδέα της στρατιωτικοποιημένης καταστολής δεν έχει πέσει απ’ τον ουρανό, αλλά προϋπήρχε της κρίσης (γι’ αυτό μιλάμε για επιτάχυνση και όχι για γέννηση της διαδικασίας αυτής). Οι εξουσιαστικές δεξαμενές σκέψης έχουν εκπονήσει δεκάδες σχέδια επί χάρτου κι έχουν οργανώσει την κατάλληλη προετοιμασία και εκπαίδευση για την αντιμετώπιση λαϊκών εξεγέρσεων. Ο J. Nye, για παράδειγμα, υποστηρίζει πως οι αμερικάνικες ένοπλες δυνάμεις πρέπει να εκπαιδευτούν με τέτοιον τρόπο ώστε να αντιμετωπίζουν μελλοντικές μαζικές αναταραχές. Γράφει ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου[5]: «Τον Οκτώβριο του 2006 η αμερικάνικη κεντρική διοίκηση (centcom), αρμόδια για τις επιχειρήσεις των ΗΠΑ σε Μέση Ανατολή, Ανατολική Αφρική και Κεντρική Ασία, διέθεσε 25 εκατομμύρια δολάρια για την εκπόνηση μελέτης με τίτλο Αστική Αποφασιστικότητα 2015.
Το σενάριο προέβλεπε αμερικάνους πεζοναύτες να χρησιμοποιούν τρισδιάστατους χάρτες των πολυκατοικιών στις οθόνες τους για να πλήξουν τους εχθρούς τους, δεκάδες μικρά ιπτάμενα ρομπότ να πετάνε πάνω απ’ την παραγκούπολη πυροβολώντας ό,τι κινείται, καταδρομείς με στολές “Σπάϊντερμαν” να αναρριχώνται σε τοίχους ακολουθώντας ρομπότ-εξολοθρευτές που έχουν ήδη ανοίξει τρύπες, οργισμένα πλήθη πολιτικοποιημένων “νέων αυτοχθόνων” να συγκρούονται με ρομπότ καταστολής αστικών ταραχών κι άλλα παρόμοια. Μια σύγχρονη εκδοχή των μεσαιωνικών “πολέμων των χωρικών” ή της Σιδερένιας Φτέρνας του Τζακ Λόντον, μιας έξοχης, προφητικής, θα έλεγε κανείς, ελεγείας για τον έρποντα ολοκληρωτισμό του κεφαλαίου».
Η υπηρεσία προηγμένων αμυντικών μελετών του αμερικάνικου πενταγώνου (DARPA) μετέχει σ’ αυτά τα φουτουριστικά σενάρια, που με μια επιφανειακή ματιά μπορεί να απαξιωθούν ως σενάρια επιστημονικής φαντασίας[6]. H DARPA εκπονεί μελέτες για την καταστολή μελλοντικών πληβειακών εξεγέρσεων και σε σχετική έκθεση της με τον εύγλωττο τίτλο “Αντιμετώπιση Αστικής Εξέγερσης το 2025″ αναφέρει: «Δυνάμεις αυτοχθόνων θα χρησιμοποιούν οχήματα, από τα οποία θα εκτοξεύουν όλμους, αλλάζοντας διαρκώς θέση βολής. Την ίδια ώρα, τάγμα πεζικού, μέρος της αμερικάνικης δύναμης ταχείας επέμβασης, θα αναλαμβάνει τη διασφάλιση πολλαπλών στόχων και την κατάληψη του πυρήνα διοίκησης τρομοκρατικής οργάνωσης, σε αστική περιοχή έκτασης 100 οικοδομικών τετραγώνων».
Τα λόγια αυτά μοιάζουν σα να είναι βγαλμένα από κάποιο δυστοπικό μυθιστόρημα του Μπάροουζ, όμως αντανακλούν τους μελλοντικούς σχεδιασμούς της κρατικής καταστολής. Η DARPA δεν εκπονεί μονάχα αυτού του είδους τα μελλοντολογικά σενάρια, αλλά σχεδιάζει και ανάλογα οπλικά συστήματα. Γιατί, τα εξουσιαστικά think tanks, μεταξύ άλλων καθηκόντων, προβλέπουν όλα τα ενδεχόμενα και η παρούσα κρίση τους φοβίζει ακόμα περισσότερο. Το κεφάλαιο βλέπει καθαρά πως περνά μια κρίση επιβίωσης. Άλλωστε, η αγγλική λέξη speculator (κερδοσκόπος), έχει τη ρίζα της στη λατινική λέξη speculare (φρουρός που έχει ως καθήκον την πρόβλεψη ενδεχόμενων ταραχών).
Ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης Μάικλ Μπλούμπεργκ, άλλωστε, προειδοποιεί για το ξέσπασμα ταραχών από την αναγέννηση της ταξικής συνείδησης, ενώ ο επίτιμος καθηγητής Οικονομικών της Μασαχουσέτης Ρίτσαρντ Βολφ κρούει το καμπανάκι του κινδύνου, μέσα από άρθρο του στον Γκάρντιαν, προς τη ρεπουμπλικανική πτέρυγα του κεφαλαίου, πως εάν δε δεχτεί τον εξισορροπητικό “φόρο Μπάφετ” προς τους πλούσιους: «τότε η Ουάσιγκτον ίσως να μάθει πραγματικά τι σημαίνει ταξικός πόλεμος».
Να γιατί, λοιπόν, επιταχύνεται η στρατιωτικοποίηση της καταστολής, ακόμα και με σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Να γιατί το ριζοσπαστικό κίνημα θα πρέπει να προβλέπει κι αυτό, όπως κάνουν οι εχθροί του, όλα τα μελλοντικά ενδεχόμενα και να ξεφύγει απ’ τον ακατέργαστο εμπειρισμό και την αποθέωση του υπεραπλουστευτικού βιωματισμού…

IV
Στην Ελλάδα η προσπάθεια για τη δημιουργία ενός καθεστώτος καπιταλιστικού σταχανοφισμού, οξύνει τόσο τον κοινωνικό/ ταξικό ανταγωνισμό, όσο και την ακόλουθη απόπειρα κατασταλτικής πειθάρχησης του προλεταριάτου. Τα χαράτσια και η υπερφορολόγηση (άμεση ή έμμεση), η απαξίωση του μισθού (άμεσου ή έμμεσου/ κοινωνικού μισθού), η σταδιακή αντικατάσταση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας από ατομικές και επιχειρησιακές, η ελαστικοποίηση-επισφαλοποίηση και εντατικοποίηση της εργασίας, η γιγάντωση του καθεστώτος μερικής απασχόλησης, η υπερδιόγκωση του εφεδρικού στρατού των ανέργων, είναι μερικά απ’ τα συστατικά ενός εκρηκτικού κοινωνικού κοκτέιλ. Η κινεζοποίηση του ελληνικού προλεταριάτου επιχειρείται να επιταχυνθεί με τις σχεδιαζόμενες απ’ το γερμανικό κεφάλαιο Ιδιαίτερες Οικονομικές Ζώνες (ΙΟΖ), στις οποίες προβλέπεται μερική ή πλήρης φοροαπαλλαγή του κεφαλαίου, διοικητικές διευκολύνσεις και φυσικά δραστικό περιορισμό των μισθών και των εργασιακών δικαιωμάτων. Υποψήφιες περιοχές για αυτό το πείραμα είναι η Πελοπόννησος, η Ήπειρος, το Ανατολικό Αιγαίο, η Μακεδονία και η Θράκη.
Στην απόπειρα για την πραγμάτωση αυτής της καπιταλιστικής ευτοπίας[7], ο νεοφιλελεύθερος “αντικρατισμός” που ζητά τη συρρίκνωση του κρατικού παρεμβατισμού σε όλους του τομείς της κοινωνικής ζωής, κάνει μια εξαίρεση. Ο νεοφιλελευθερισμός επενδύει στην κρατική καταστολή και οι δραστικές περικοπές στο δημόσιο τομέα δεν ακουμπάνε καθόλου τα Σώματα Ασφαλείας. Η Αστυνομία έχει εξαιρεθεί τόσο απ’ το νόμο που προβλέπει το 10 προς 1 (10 αποχωρήσεις για κάθε μια πρόσληψη στο δημόσιο), όσο κι από την εργασιακή εφεδρεία και κάθε τόσο προσλαμβάνονται νέοι μπάτσοι για να χτίσουν την αστυνομοκρατούμενη Ελλάδα της νέας εποχής.
Τα σώματα καταστολής έχουν εξαιρεθεί απ’ τις περικοπές του λειτουργικού κόστους και το κατασταλτικό οπλοστάσιο έχει γιγαντωθεί, με “βαλιτσάκια” της ΕΥΠ, κοριούς και υπερκοριούς, αντλίες νερού, χρωμοσφαίρες, πλαστικές σφαίρες, νέου τύπου δακρυγόνα, ασφυξιογόνα και χημικά, συστήματα ηλεκτρονικής παρακολούθησης[8] κλπ. Γράφουν τα Νέα: «Οι αποθήκες της ΕΛ.ΑΣ ξαναγεμίζουν με δακρυγόνα, τα οποία βρέθηκαν σε έλλειψη(…) Με δεδομένο ότι ένα “οικονομικό” δακρυγόνο τύπου CS κοστίζει περίπου 4-5 ευρώ και πως σε μια επεισοδιακή συγκέντρωση χρησιμοποιούνται περισσότερα από δυο χιλιάδες, πρόκειται για ιδιαίτερα σημαντικό κονδύλιο που δαπανά το υπουργείο. Ιδιαίτερα κοστοβόρα αποδεικνύεται η χρήση φυσούνας, η οποία επίσης χρησιμοποιείται κατά κόρον απ’ τις διμοιρίες των ΜΑΤ (…) Πριν μερικές εβδομάδες ολοκληρώθηκε η προμήθεια παραγγελίας 900.000 ευρώ που αφορά δακρυγόνα και χημικά». Λεφτά υπάρχουν, λοιπόν, αλλά μόνο για την καταστολή…
Κι αυτός ο κατασταλτικός υπερκαταναλωτισμός συνδυάζεται με την παραπέρα σκλήρυνση του θεσμικού πλαισίου, με την μεγέθυνση της θεσμικής οχύρωσης της κατασταλτικής μανίας, με νέους “αντι”τρομοκρατικούς νόμους, εξοντωτικές ποινές εναντίον των πολιτικών κρατουμένων, άρση των επιφυλάξεων της χρήσης των καμερών διαχείρισης της κυκλοφορίας για αστυνομική χρήση κλπ. Να, λοιπόν, γιατί οι μπάτσοι δεν είναι προλετάριοι όπως υποστηρίζει τόσο ένας χυδαίος μαρξισμός, όσο κι ένας εξίσου χυδαίος αντιμαρξισμός. Οι μπάτσοι είναι λουμπενικά στοιχεία, προδότες της τάξης τους, γενίτσαροι και υπηρέτες του κεφαλαίου. Και καθήκον τους είναι η κατασταλτική πειθάρχηση του προλεταριάτου, ιδίως στη σημερινή εποχή των ταραχών…

V
Αυτό που περισσότερο φοβούνται σήμερα οι καπιταλιστές και τα κρατικά τους μαντρόσκυλα είναι η ώσμωση του ριζοσπαστικού κινήματος με τα αυθόρμητα λαϊκά ξεσπάσματα, είναι οι κοινωνικές ζυμώσεις και διεργασίες που θα δημιουργήσουν μια ποιοτική εξέλιξη της ταξικής πάλης. Η διάχυση της επαναστατικής πράξης και όχι η διασπορά της είναι αυτή που τους φοβίζει, γιατί δημιουργεί μια επικίνδυνη αλληλεπίδραση με τα κοινωνικά κινήματα και ριζοσπαστικοποιεί την ταξική πάλη. Αυτό το φόβο εξέφρασε και ο αρχηγός της αστυνομίας, αντιστράτηγος Ελευθέριος Οικονόμου, κατά τη συνεδρίασης της επιτροπής θεσμών και διαφάνειας της βουλής για τα φαινόμενα βίας της τρέχουσας περιόδου (26-07-2011): «διαπιστώσαμε ότι δημιουργείται και είναι γνωστό αυτό, και η ψυχολογία το εξηγεί, πολλές φορές λόγω των επιθέσεων των προσώπων αυτών, και μια ψυχο-υποστήριξη από ευρύτερα στρώματα ατόμων που ήταν μέσα στη συγκέντρωση και δημιουργούσαν φραγμούς προστασίας όταν προσπαθούσαν οι δυνάμεις την απώθηση τους ή ενδεχομένως τη σύλληψή τους [...] Αυτό που έγινε στην Κερατέα είναι κάτι το πρωτόγνωρο, μια ανησυχητική ζύμωση, καθώς η Κερατέα είναι μια φιλήσυχη περιοχή [...] Συμπερασματικά, επιτρέψτε μου να αναφέρω ότι είναι ανάγκη να υπάρξει ένα δόγμα εσωτερικής ασφάλειας».
Για τον αρχιμπάτσο, η ανοχή της δράσης των αναρχικών στην Κερατέα είναι δείγμα της τακτικής και οργανωτικής αναβάθμισής τους και τονίζει την αναγκαιότητα ενός νέου “δόγματος εσωτερικής ασφάλειας” για ένα ειρηνικό εσωτερικό περιβάλλον, με παρεμβάσεις στο νομοθετικό πλαίσιο για τις διαδηλώσεις, για την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, για τη χρήση των καμερών, για το καθεστώς κράτησης των πολιτικών κρατουμένων, για την ανωνυμία των μπλογκ, για την μιντιακή και διαδικτυακή δεοντολογία, που “ηρωοποιεί τους τρομοκράτες” με την υπερπροβολή των πρακτικών και των προκηρύξεων τους, ενώ περιθωριοποιεί κοινωνικά τους αστυνομικούς κλπ.
Είναι προφανές, λοιπόν, πως ετοιμάζεται και στην Ελλάδα ένας νέος επικαιροποιημένος “αντι”τρομοκρατικός νόμος, προσαρμοσμένος στις νέες συνθήκες κρίσης. Δεν είναι τίποτε άλλο παρά η μεταφορά στην Ελλάδα της σύμβασης του Συμβουλίου της Ευρώπης για την “τρομοκρατία”, που προβλέπει την διασταλτική ερμηνεία της “τρομοκρατίας”, ταυτίζοντας την με κάθε μορφή ριζοσπαστικοποίησης, και φτάνει ακόμα και σε διώξεις φρονηματικού τύπου. Αυτή η θεσμική οχύρωση δεν είναι μια ουδέτερη διαδικασία. Στις παρούσες συνθήκες το κεφάλαιο αδυνατεί να προστατευθεί μέσω της χορήγησης “καρότων” στο προλεταριάτο (π.χ. τακτική διέγερσης της κατανάλωσης μέσω του υπερδανεισμού) κι έτσι να αμβλύνει τον κοινωνικό/ ταξικό ανταγωνισμό. Γι’ αυτό και αρπάζει το “μαστίγιο” της καταστολής και δεν θα διστάσει να το χρησιμοποιήσει όποτε το κρίνει απαραίτητο.
Ποια πρέπει να είναι η απάντηση του ριζοσπαστικού κινήματος; Κάποτε ο Ζιλ Ντελέζ έλεγε: «Δεν είναι η ώρα ούτε να κλάψουμε, ούτε να ελπίσουμε, χρειάζεται μάλλον να αναζητήσουμε νέα όπλα». Οι νέες συνθήκες μας επιβάλλουν νέα καθήκοντα, την ενίσχυση του κινήματος που θα συμβάλλει στην επαναστατικοποίηση της ταξικής πάλης. Κι αυτό σημαίνει συμμετοχή στην ιστορική κίνηση και όχι άραγμα στο βόλεμα της ανακύκλωσης του εαυτού μας. Όποιος αρκείται στο να θαυμάζει τα επαναστατικά του μούσκουλα στον καθρέφτη, αργά ή γρήγορα θα τον καταπιεί η εποχή του. Κι όποιος μιλάει με όρους αυτοαναφορικότητας, έχει το παρελθόν στο στόμα του… Η τρέχουσα κρίση αναπαραγωγής του καπιταλισμού μπορεί να μην οδηγεί νομοτελειακά προς μια επαναστατική κατεύθυνση, κάνει όμως γονιμότερο το έδαφος για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Η αναπόφευκτη αύξηση της έντασης του ταξικού πολέμου απειλεί την ύπαρξη του υπάρχοντος κοινωνικού οικοδομήματος. Τώρα είναι η πιο κατάλληλη ώρα, μακριά από τους παραμορφωτικούς καθρέφτες της αισιοδοξίας και της απαισιοδοξίας, να αναζητήσουμε νέα όπλα, πριν μας καταπιεί η εποχή μας.

Σημειώσεις
[1] Οι διάφορες μορφές της κρίσης (χρηματοπιστωτική/ τραπεζική, χρηματιστηριακή, κρίση κρατικών χρεών, οικολογική κλπ), είναι απλώς διαφορετικές εκφάνσεις της καθολικής κρίσης αναπαραγωγής της σχέσης κεφάλαιο.

[2] Οι κρατούσες ιδεολογίες πάντοτε εμφάνιζαν τον εαυτό τους ως από-ιδεολογικοποιημένο ρεαλισμό. Η μεταφυσική πίστη πως ρεαλισμός είναι ό,τι βλέπουμε στην παρούσα στιγμή εμφανίζεται ως “τέλος των ιδεολογιών”, αλλά στην πραγματικότητα είναι καραμπινάτη ιδεολογία! Ας συνυπολογιστεί πως όλη η ρητορική περί του τέλους της ιδεολογίας, της ιστορίας, της ουτοπίας κλπ. ξεκίνησε από αμερικάνους ακαδημαϊκούς της δεκαετίας του ’50, με τη γενναία χρηματοδότηση της CIA.

[3] Προφανώς εννοεί τα Δεκεμβριανά του 2008

[4] Ο Δ. Καλτσώνης είναι λέκτορας Γενικού Τμήματος Δικαίου του Παντείου. Βλ. http://www.kaltsonis.blogspot.com

[5] Στο βιβλίο “Το χρυσό παραπέτασμα: η γέννηση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού” εκδ. Λιβάνη

[6] Πρόσφατα ο τούρκος πρωθυπουργός Ερντογάν ανακοίνωσε τη χρήση τηλεχειριζόμενων μη επανδρωμένων αεροσκαφών εναντίων των κούρδων ανταρτών. Επίσης, σύμφωνα με την Ουάσινγκτον Ποστ, η CIA έχει κατασκευάσει μυστικό αεροδρόμιο στην Αραβική Χερσόνησο για τηλεκατευθυνόμενα αεροσκάφη που προορίζονται για επιδρομές εναντίον Ισλαμιστών ανταρτών στην Υεμένη. Η “επιστημονική φαντασία”, λοιπόν, δεν απέχει πολύ από την επιστημονική πραγματικότητα…

[7] Η ευτοπία του κεφαλαίου είναι η δυστοπία του προλεταριάτου

[8] Στις φυλακές της Κέρκυρας, ενώ εδώ και ένα χρόνο έχουν ξεκινήσει μεγάλες περικοπές στο κόστος λειτουργίας, που ακουμπάν ακόμα και την ποιότητα και ποσότητα του προσφερόμενου συσσιτίου, ξαφνικά βρέθηκαν τα λεφτά για την τοποθέτηση νέων και πιο σύγχρονων καμερών παρακολούθησης. Και συμβαίνει το εξής τραγελαφικό: είναι τόσες πολλές οι κάμερες που σε πολλά σημεία της φυλακής οι νέες κάμερες είναι ακριβώς πάνω στις παλιές (οι οποίες φυσικά λειτουργούν ακόμα) και κοιτάνε το ίδιο ακριβώς σημείο!

ΠΗΓΕΣ: εκτός από τις προαναφερθείσες πηγές (Καλτσώνη και Παπακωνσταντίνου) διάφορα στοιχεία αντλήθηκαν απ’ τις εφημερίδες Κόντρα, Βήμα, Ελευθεροτυπία, Νέα, Αυγή, Ποντίκι.


Πολύκαρπος Γεωργιάδης, Φυλακές Κέρκυρας, 5 Οκτώβρη 2011

2/12/13

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΒΕΛΒΕΝΤΟΥ

ΕΙΣΗΓΗΣΗ (μέρος β')

(το παρακάτω κείμενο απότελεί το δεύτερο μέρος της εισήγησης της συνέλευσης αλληλεγγύης στους αναρχικούς της υπόθεσης του Βελβεντού, στην εκδήλωση αλληλεγγύης που πραγματοποιήθηκε στο πολυτεχνείο την παρασκευή 22-11-13. Το πρώτο μέρος εδώ: https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1505422)

Η υπόθεση του Βελβεντού δεν είναι αποκομμένη, αλλά τμήμα αδιαχώριστο ενός ευρύτερου κατασταλτικού σχεδιασμού. Το σχήμα της “ομπρέλας”, έτσι όπως εκφράστηκε στην Ιταλία με το δόγμα Marini, δεν είναι ένα τυχαίο και επιχειρησιακά ουδέτερο κατασταλτικό σχήμα. Η “ομπρέλα”, δηλαδή το τσουβάλιασμα ανόμοιων πολιτικών αναφορών σε ένα κοινό οργανωτικό μοντέλο, αποσκοπεί, εάν όχι στην αποπολιτικοποίηση, στη δημιουργία πολιτικής σύγχυσης, ταυτίζοντας και εξισώνοντας όχι μονάχα διαφορετικές, αλλά ακόμα και αντιθετικές τάσεις μέσα στον αναρχικό χώρο. Έτσι, παρά το γεγονός ότι 10 άτομα έχουν αναλάβει την πολιτική ευθύνη για τη συμμετοχή τους στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, το κράτος πεισματικά και με αστεία στοιχεία προσπαθεί να στριμώξει όλες τις τάσεις του αναρχικού χώρου κάτω από το ίδιο οργανωτικό μοντέλο, κάτω από την ίδια πολιτική στέγη.

Αυτό δεν είναι τυχαίο, καθώς το δεύτερο βήμα είναι το πέρασμα από το σχήμα της “ομπρέλας”, στο σχήμα της “υπέρ- ομπρέλας”, μέσα από το θεώρημα του δήθεν κοινού Διευθυντηρίου, όπως εκφράστηκε και επισήμως από τα χείλη του Νίκου Δένδια. Σύμφωνα μ’ αυτό το θεώρημα όλες οι ένοπλες οργανώσεις συντονίζονται από ένα κοινό διευθυντήριο, το οποίο και δίνει εντολές στο  ιεραρχικά κατώτερο στρώμα των εκτελεστών αυτών των διαταγών. Γι αυτό κι ο τρομονόμος εισάγει την έννοια του “διευθυντή τρομοκρατικής οργάνωσης”, μιλώντας όχι μόνο με ποινικούς όρους, αλλά και όρους οικονομίας και μάνατζμεντ. Αυτό το σχήμα διευθυντικού κέντρου- εκτελεστικής περιφέρειας, πέρα από τη πολιτική σύγχυση που προσπαθεί να δημιουργήσει, επιδιώκει να απονοηματοδοτήσει την επαναστατική δράση από τα πραγματικά της κίνητρα και να παρουσιάσει τους αναρχικούς ως έναν ιεραρχικά δομημένο πολιτικό χώρο. Εσχάτως και η Χρυσή Αυγή προσχώρησε σε αυτή τη παραφιλολογία, γράφοντας στην ιστοσελίδα της:  «η συμμορία των τρομοκρατών είναι μία και μόνη, έστω κι αν εμφανίζεται πότε ως σέχτα επαναστατών, πότε ως επαναστατικός αγώνας, πότε ως ΣΠΦ κτλ και αποτελείται από τους ίδιους πάντα ληστοτρομοκράτες».

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, με τη θεωρία των δύο άκρων, η εξουσία διεκδικεί εκ νέου το μονοπώλιο της βίας, αφού μέχρι πρότινος η επαναστατική αντι- βία ήταν σε μεγάλο βαθμό ηθικά νομιμοποιημένη σε ένα τεράστιο κομμάτι του κοινωνικού σώματος (ακόμα και του πιο συντηρητικού). Επιδιώκει την εξίσωση της πολιτικής αντιβίας, που είναι η επιστροφή ενός μέρους της συστημικής βίας, με την ωμή βία του ναζιστικού παρακράτους, που η ίδια άλλωστε τροφοδοτεί ή ανέχεται κατά καιρούς ανάλογα με το συμφέρον που έχει στην εκάστοτε πολιτική συγκυρία.
Όσοι καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται, εξισώνουν την δυναμική αντίσταση των καταπιεσμένων σε κάθε γωνιά του πλανήτη με τη βία της αντεπανάστασης. Εξισώνουν τη βία του Ισραήλ, με τις σφεντόνες των ανήλικων παλαιστινίων, τις γενοκτονίες και την εξολόθρευση άμαχου πληθυσμού από τους φασίστες, με την αντιφασιστική βία των λαών. Η καταδίκη της βίας από όπου κι αν προέρχεται είναι το σύγχρονο ιδεολόγημα στο οποίο προσκυνούν οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι της βίας. Είναι η σύγχρονη δήλωση νομιμοφροσύνης και υποταγής της καθεστωτικής αριστεράς στους νικητές του εμφυλίου.   

Η καταδίκη της βίας από όπου κι αν προέρχεται ως προαπαιτούμενη δήλωση υποταγής και κύρους, είναι το αστικό ιδεολόγημα πάνω στο οποίο ξετυλίχθηκε η αντιδραστική θεωρία των δύο άκρων. Ουσιαστικά αυτό που η εξουσία διαμηνύει με αυτή τη θεωρία μέσα από τους συνεργάτες της που διαμορφώνουν και τη πολιτική ατζέντα της κυβερνητικής πολιτικής είναι ρητό: όσοι αμφισβητούν το κρατικό μονοπώλιο της βίας, όσοι τολμήσουν να αντισταθούν στην εκμετάλλευση, στα μνημόνια και στον κοινωνικό φόβο θα αντιμετωπίζονται ως εχθροί του καθεστώτος και θα εξοντώνονται από τους νόμιμους εκπρόσωπους και εκφραστές της βαρβαρότητας. Από το νόμιμο πολιτικό άκρο. Oι φυλακές, τα βασανιστήρια, οι διώξεις, η καθημερινή κρατική τρομοκρατία είναι η πολιτική αντιπρόταση της εξουσίας για το “ξεπέρασμα της βίας”.

Πέρα, όμως, από τα καθ’ ημάς, θα πρέπει να βλέπουμε κάθε υπόθεση δίωξης αναρχικών μέσα στα κοινωνικά της συμφραζόμενα. Είναι γεγονός πως πάνω στις ράχες των αναρχικών γίνονται οι πρόβες καταστολής για να χτυπηθούν ευρύτερα τμήματα της κοινωνίας. Στο νέο κατασταλτικό δόγμα, στόχος δεν είναι μονάχα η επαναστατική εμπροσθοφυλακή, αλλά και η πειθάρχηση όλων των καταπιεσμένων, των Αποκλεισμένων, των πληβειακών και προλεταριακών στρωμάτων. Στόχος είναι το σβήσιμο από το χάρτη κάθε μορφής απειθαρχίας και ανυπακοής, ήπιας ή δυναμικής, μεταρρυθμιστικής ή επαναστατικής. Κάθε έκφανση ριζοσπαστικοποίησης που θα διαταράξει την κανονικότητα του καπιταλισμού, κάθε εμπόδιο στην “Ανάπτυξη” και την “Ανάκαμψη” της Οικονομίας, κάθε ανάχωμα στην επελάυνουσα λεηλασία των ζωών μας, θα τεθεί στο στόχαστρο μιας αναβαθμισμένης κατασταλτικής επίθεσης. Έτσι, μια ειδική μονάδα ημι-στρατιωτικού τύπου, με ειδικό σκοπό την καταπολέμηση της “τρομοκρατίας” και της βαρειάς εγκληματικότητας, όπως είναι η ΕΚΑΜ, θα χρησιμοποιηθεί όχι μονάχα εναντίον ένοπλων ή καταληψιών αναρχικών, όχι μονάχα για τη διενέργεια τραμπούκικων ερευνών στις φυλακές, αλλά και για την καταστολή εργατικών αγώνων και απεργιών. Οι ίδια ειδική μονάδα θα χρησιμοποιηθεί και για να τεθεί υπό αστυνομική κατοχή μια ολόκληρη περιοχή, οι Σκουριές Χαλκιδικής, για να ικανοποιηθούν οι δασοκτόνες ορέξεις των καπιταλιστών χρυσοθήρων της Ελντοράντο.

Πλέον το κράτος δεν αρκείτε στη χρήση των συμβατικών κατασταλτικών δυνάμεων, που είναι υπεραρκετές για την επιβολή της “έννομης τάξης”, αλλά χρησιμοποιεί μια ειδική “αντιρομοκρατική” μονάδα. Θέλει να εσωτερικεύσει την εικόνα της στρατιωτικοποίησης της καταστολής, μιας και απαραίτητος όρος επιβολής του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού είναι ο αστυνομικός- στρατιωτικός κευνσιανισμός. Μέσα σε συνθήκες συστημικής κρίσης, το Κεφάλαιο και ο κρατικός του μηχανισμός, αδυνατώντας πλέον να δημιουργήσουν την κοινωνική συναίνεση και συνοχή μέσω των παροχών του παρελθόντος, προσπαθούν να τη δημιουργήσουν μέσω της συγκρότησης του Κόμματος του Νόμου και της Τάξης. Γι αυτό άλλωστε δεν χτυπιούνται μονάχα οι αναρχικοί, οι απεργοί, οι κάτοικοι της Χαλκιδικής κλπ., αλλά και κομμάτια των Αποκλεισμένων που η ύπαρξή τους και μόνο θεωρείται απειλή. Έτσι καλλιεργείται ένα παραληρηματικό κλίμα ηθικού πανικού από τα Μ.Μ.Ε., για να στρωθεί το χαλί του αυταρχικού αμόκ εναντίον των μεταναστών, των οροθετικών ιερόδουλων, των Ρομά κλπ..

Εν τέλει, οδηγούμαστε σε μια επιταχυνόμενη στρατιωτικοποίηση της καταστολής, με τη δημιουργία μεικτών αστυνομικό- στρατιωτικών μονάδων (όπως η EUROGENDFOR) και με τις ασκήσεις καταστολής διαδηλώσεων από επίλεκτα σώματα, όπως οι ασκήσεις Καλλίμαχος και Πυρπολητής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι “χακί ματατζήδες” της 71ης αερομεταφερόμενης ταξιαρχίας. Πρόκειται για έναν ευέλικτο σχηματισμό άμεσης αντίδρασης που μπορεί να μεταφέρεται επιχειρησιακά σε ελάχιστο χρόνο, με χρήση στρατιωτικών αεροπλάνων και ελικοπτέρων. Είναι μέλος της δύναμης άμεσης αντίδρασης του ΝΑΤΟ (NRF) με στόχο την αντιμετώπιση διεθνών κρίσεων, την αποτροπή μαζικής μετανάστευσης και την υποστήριξη “αντιτρομοκρατικών” επιχειρήσεων. Είναι αξιοσημείωτο επίσης, πως ενώ ρητά απαγορεύεται η ανάμειξη του στρατού σε ζητήματα εσωτερικής καταστολής, στρατιωτικές μονάδες συμμετείχαν στις επιχειρήσεις εντοπισμού των δραπετών των φυλακών Τρικάλων.

H θεωρία των δύο άκρων, λοιπόν, που αναμασάται εσχάτως, δεν είναι μια ελληνική ιδιαιτερότητα. Εισάγεται ως τμήμα των προσαρμοσμένων στη συστημική  κρίση δογμάτων καταστολής της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ. Ξεκινώντας από την ντιρεκτίβα της ΕΕ που ταυτίζει τον κομμουνισμό με τον ναζισμό και καταλήγοντας στο ψήφισμα που εισήγαγε ο φρανκιστής ευρωβουλευτής Πέδρο Αγκραμούντ, με το οποίο ταυτίζονται τα αντικαπιταλιστικά και ριζοσπαστικά κινήματα με τον ισλαμικό φονταμενταλισμό και τον φασιστικό εξτρεμισμό, ο λεγόμενος “πόλεμος κατά της τρομοκρατίας” διευρύνεται και μετατρέπεται σε πόλεμο κατά της κοινωνικής ριζοσπαστικοποίησης. Έτσι, τα κράτη προτρέπονται στη χρήση δυσανάλογης κατασταλτικής βίας, αφού κάθε κατάληψη (είτε αναρχικών, είτε απεργών και εργαζομένων) θεωρείται ως τετελεσμένη ή οιονεί τρομοκρατική ενέργεια, ενώ κάθε διαδήλωση θεωρείται δεξαμενή άντλησης ένοπλων μαχητών. Με τον τρόπο αυτό, διαφορετικές μορφές πάλης, με διαφορετικό επίπεδο άσκησης βίας (ή ακόμα και μη βίαιες μορφές πάλης) συγχωνεύονται ως προς την κατασταλτική τους αντιμετώπιση, μιας και αποτελούν εμπόδια για την Αγία Ανάπτυξη και Ανάκαμψη του καπιταλισμού (εάν ζούσαμε σε άλλες εποχές θα ακούγαμε και τη φράση: “οικονομικό σαμποτάζ”).

Ήμαστε πολύ πιο κοντά απ΄ όσο νομίζουμε στην εποχή που περιγράφει ο Δημήτρης Μπουρζούκος: «Πολύ πιθανόν να έρθουν μέρες που η αφισοκόλληση θα είναι “προτροπή σε εγκληματική πράξη”, η συμμετοχή σε πορείες θα αποτελεί “σύσταση εγκληματικής οργάνωσης”. Μέρες που κάθε στέκι, κάθε κατάληψη θα βαφτιστεί γιάφκα. Αυτές τις μέρες δεν τις φοβόμαστε τις περιμένουμε».  

1/12/13

Ο ΜΑΡΞ ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ: ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΜΑΡΞΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ

Εισαγωγή στο βιβλίο του Maximilien Rubel: "Ο Μαρξ, θεωρητικός του αναρχισμού", που επανεκδόθηκε  τον Σεπτέμβρη του 2012 από την Ασύμμετρη Απειλή

«Χαμηλώστε τ’ αγάλματα!
Στην ανάγκη γκρεμίστε τα!
Τα μεγάλα αγάλματα
μικραίνουν τους ανθρώπους (1
Μενέλαος Λουντέμης

Στον πρόλογο της ρώσικης έκδοσης των Διαλεχτών Έργων των Μαρξ- Ένγκελς, το ΚΚΣΕ (2) αναφέρει: «Ο μαρξισμός δεν είναι διδασκαλία ξεκομμένων ανθρώπων ή ιδρυτών ξεκομμένων αιρέσεων, αλλά διδασκαλία που απευθύνεται προς το προλεταριάτο κι έχει αποστολή να αποτελέσει την πυξίδα στην επαναστατική του πάλη. Ο μαρξισμός είναι η σημαία, το σύμβολο πίστης της εργατικής τάξης […]». Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, αναφέρει ο πατερούλης Στάλιν, είναι το άσμα ασμάτων, είναι μια Αποκάλυψη του μέλλοντος.

Ο μαρξισμός ως εξ αποκαλύψεως αλήθεια, ως διδασκαλία των προφητών και των αποστόλων, ως σύμβολο πίστης των κόκκινων αμνών λειτουργεί ως κοσμική θρησκεία με το ιερατείο της κοσμικής ιντελλιγκέτζιας και το ποίμνιο του ιεραρχικού Κόμματος. Να γιατί ο έλληνας ιστορικός Νίκος Ψυρρούκης ορίζει τον μαρξισμό ως θεολογικοποίηση της υλιστικής διαλεκτικής…

Ο σταλινισμός είναι το ανώτατο όριο μιας ήδη δρομολογημένης από τον μαρξισμό- λενινισμό θεολογοποίησης της πολύπλευρης σκέψης του Μαρξ. Εδώ η θρησκευτική εξαλλοσύνη δίνει τα ρέστα της. Γράφει μια ημιεπίσημη βιογραφία για τον “σοφό” Στάλιν: «Ο Ι. Β. Στάλιν είναι ο μεγαλοφυής αρχηγός και δάσκαλος του Κόμματος […]. Κανένας αρχηγός δεν μπόρεσε ακόμα να καθοδηγήσει τέτοιες τεράστιες, εκατομμύρια μάζες εργατών και αγροτών, παρά μόνο ο Ι. Β. Στάλιν». Μέχρι και σε ένα ρώσικο λαϊκό παραμύθι βρήκε και τρύπωσε ο θρησκευτικός μαρξισμός: «Βαδίζουμε με τον Στάλιν όπως και με τον Λένιν. Αυτός ξέρει όλες μας τις σκέψεις. Πάντα για εμάς αυτός φροντίζει». Εκεί όμως που ο μαρξισμός εκτροχιάζεται σε μια παραληρηματική προσωπολατρία, είναι στο δείγμα αυτό του “σοσιαλιστικού ρεαλισμού” που δημοσίευσε η Πράβντα, με την δίκη των 16:

«Ω μεγάλε Στάλιν, Ω ηγέτη των λαών
Εσύ που έχεις γεννήσει τον άνθρωπο,
Εσύ που έχεις γονιμοποιήσει την γη,
Εσύ που έχεις αποκαταστήσει τους αιώνες,
Εσύ που κάνεις την Άνοιξη να ανθίζει,
Εσύ που κάνεις τις μουσικές χορδές να πάλλονται.
Εσύ μεγαλείο της άνοιξής μου, Ω Εσύ,
Ήλιε που λάμπεις σε εκατομμύρια καρδιές».

Ο Μαρξ συνήθιζε να επαναλαμβάνει τα λόγια του φίλου του γερμανού ποιητή Χάινε: «Έσπειρα δράκους και θέρισα ψείρες». Η φράση αυτή ταιριάζει απόλυτα για να περιγράψει την σχέση του Μαρξ με τον μαρξισμό: «Η πραγματική κομμουνιστική θεωρία, όπως αναπτύχθηκε από τον Μαρξ […] ξεχάστηκε από τους περισσότερους μαρξιστές, συμπεριλαμβανομένων και αρκετών επαναστατών», έγραφε ο κομμουνιστής Ζιλ Ντωβέ το 1973. Ο ίδιος ο Μαρξ έγκαιρα είπε στο γαμπρό του Πωλ Λαφάργκ : «je ne suis pas marxiste (δεν είμαι μαρξιστής!)».

Η διάσπαση μέσα στην πολιτική έκφανση της κομμουνιστικής τάσης μέσα στην κοινωνία (3), ανάμεσα σε μια μαρξιστική πλειοψηφία και σε μια αναρχική μειοψηφία δεν βοήθησε στην αντιεξουσιαστική προσέγγιση του έργου του Μαρξ, μιας και οι περισσότεροι αναρχικοί είδαν τον Μαρξ φορώντας μαρξιστικά- λενινιστικά- σταλινικά παραμορφωτικά γυαλιά. Τόσο οι αναρχικοί όσο και οι μαρξιστές δεν είδαν τον μαρξικό κομμουνισμό ως ένα στάδιο της κομμουνιστικής εξέλιξης, ως ένα κομμάτι του παζλ της ολότητας της κοινωνικής τάσης του κομμουνισμού (που εμφανίζεται με διάφορες μορφές μέσα στην ιστορική εξέλιξη της ταξικής κοινωνίας), αλλά αντίθετα είδαν τον Μαρξ ως ιερό ή ανίερο τέρας!

Σήμερα, μετά την χρεοκοπία του ορθόδοξου μαρξισμού, αλλά και την ανημποριά του νεφελώδους και αφελούς ορθόδοξου αναρχισμού, όλο και πληθαίνουν οι φωνές μέσα στο αντιεξουσιαστικό κίνημα που προχωρούν στην ελευθεριακή ανάγνωση της μαρξικής σκέψης. Το δίπολο μαρξισμού/ αναρχισμού πλέον ξεπερνιέται, ο κομμουνισμός απενοχοποιείται από την διαστρέβλωση που δέχτηκε από τον μπολσεβικισμό και δημιουργείται μια ανώτερη σύνθεση αντιεξουσιαστικού κομμουνισμού. Σύνθεση αδογμάτιστη, βαθειά και όχι επιφανειακά αναρχική, που βλέπει την σκέψη του Μαρξ ως εργαλείο ανάλυσης και όχι ως διδασκαλία ή Αποκάλυψη ή Σύμβολο Πίστης κλπ. 

Αυτή η εξέλιξη όμως δεν είναι προϊόν παρθενογένεσης. Στο παρελθόν πολλοί στοχαστές διαφόρων σχολών σκέψης προσπάθησαν να αποκαταστήσουν το πραγματικό περιεχόμενο του μαρξικού κομμουνισμού. Οι συμβουλιακοί κομμουνιστές, όπως και η Ρόζα Λούξεμπουργκ αντιστάθηκαν σθεναρά στην εξουσιαστική στρέβλωση. Και όχι μόνο αυτοί.

Ας σταχυολογήσουμε (εντελώς δειγματοληπτικά) (4) μερικές απόπειρες ρήξης με τον ορθόδοξο μαρξισμό:

Ο οικολόγος αναρχικός Μπούκτσιν χαρακτηρίζει τον Μαρξισμό ως παρωδία και εξευτελισμό της σκέψης ενός μεγάλου στοχαστή.

Ο Μαρκούζε γράφει πως η θεωρία του Μαρξ μετουσιωμένη σε τελετουργικό δόγμα, μετατρέπεται σε ιδεολογία, δηλ. σε ψευδή συνείδηση.

Ο Τζων Λούις γράφει: «όσο πιο πολύ μεταχειρίζονται τον Μαρξ σαν πηγή της τελικής αλήθειας, σα δημιουργό ενός συστήματος που στις πολιτικές αρχές και τα προστάγματα του μπορεί κανείς να βαπτιστεί, τόσο πιο πολύ απομακρύνονται από τον Μαρξ[…]. Η σκέψη του Μαρξ δεν είναι ορθοδοξία, δεν κλείνει την συζήτηση, αλλά την ανοίγει».

Ο Έριχ Φρομ, σε μια επίθεσή του εναντίον του σοβιετικού μαρξισμού, γράφει: «Τον σκοπό του Μαρξ, που είναι η ανάπτυξη της ατομικότητας της ανθρώπινης προσωπικότητας, τον αρνιέται μάλιστα το σοβιετικό σύστημα σε βαθμό μεγαλύτερο από τον σύγχρονο καπιταλισμό».

Η ομάδα “Equipo Teorico” της ισπανικής αναρχικής οργάνωσης MIL, στο κείμενό της “Τι πουλάμε; Τίποτα!!-Τι θέλουμε τα πάντα!!”, γράφει: «δεν αποδεχόμαστε καθόλου μια σειρά απόψεων όπου η συνεισφορά του έργου του Μαρξ θα εξυψώνονταν σε δόγμα. Απλώς θεωρούμε ευκολότερη και πιο αποτελεσματική την κριτική του κράτους, του εμπορεύματος, της αλλοτρίωσης κτλ πάνω στη βάση μιας επανερμηνείας των θέσεων του Μαρξ και όχι πάνω στην βάση απλοϊκών ή ανεπεξέργαστων απόψεων».

Πιο αιχμηρός από όλους ο Ζιλ Ντωβέ γράφει: «Η πρώτη προϋπόθεση για μια ελάχιστη επαναστατική δράση είναι η αποφασιστική ρήξη με όλες τις μορφές του επίσημου μαρξισμού, είτε προέρχονται από τα ΚΚ, είτε από αριστερούς διανοούμενους. Ο επίσημος μαρξισμός είναι μέρος της καπιταλιστικής κοινωνίας τόσο στην θεωρία του, όσο και στην πρακτική του […] Ο τροτσκισμός, ο μαοϊσμός, ακόμα και ο αναρχισμός στις πιο γραφειοκρατικές κι εκφυλισμένες μορφές του, είναι αντεπαναστατικοί[…]. Το σύνθημά μας είναι: μη διαβάζετε τους μαρξιστές, διαβάστε τον Μαρξ![…]. Πρέπει κανείς να σκίσει το “μαρξιστικό” πέπλο για να καταλάβει τι είπε πραγματικά ο Μαρξ και τι σημαίνει ακόμα για εμάς».

Ας αναφέρουμε τέλος τον πρώην αλτουσεριανό μαρξιστή Ζακ Ρανσιέρ, ο οποίος επιστρέφει στην μαρξιστική έννοια της προλεταριακής αυτό- απελευθέρωσης, σε αντίθεση με τον λενινισμό. Γράφει ο Π. Σωτήρης: «αναμφίβολο ενδιαφέρον έχει και επιμονή του Ρανσιέρ σε μια θέση ριζικού εξισωτισμού, η τοποθέτηση του ότι η ισότητα πρέπει να θεωρείται αφετηρία της πολιτικής της χειραφέτησης και όχι κατάληξη της. Υπενθυμίζει μ’ αυτόν τον τρόπο ότι η κοινωνική χειραφέτηση δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται  ως “κοινωνική μηχανή” ή ως διαπαιδαγώγηση από κάποια φωτισμένη πρωτοπορία, αλλά θα πρέπει να ξεκινά από τη θεμελιώδη παραδοχή ότι τα συλλογικά υποκείμενα που πρέπει να χειραφετηθούν έχουν την πραγματική ικανότητα, επιδεξιότητα, επινοητικότητα, να οργανώσουν την ζωή τους χωρίς την μεσολάβηση σχέσεων εξαναγκασμού, ακριβώς για να μπορεί η “χειραφέτηση των εργατικών τάξεων να κατακτηθεί από τις ίδιες τις εργατικές τάξεις”(Marx, 1964)».

Καλά όλα αυτά, αλλά δεν μας ικανοποιούν πλήρως. Ο ίδιος ο Μαρξ καλούσε σε ανελέητη κριτική των πάντων, σε μια κριτική που δε θα κάνει πίσω ούτε μπροστά στα ίδια της τα συμπεράσματα. Ο Μαρξ δεν κατείχε κανένα αλάθητο, ούτε ήταν κάποιος “προφήτης”, όπως εκχυδαϊσμένα παρουσιάζεται από ορισμένους μαρξιστές και αστούς οικονομολόγους (κυρίως μετά το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης του 2008).

Αντίστοιχα κάποιοι αναρχικοί κατηγορούν τον Μαρξ ακριβώς επειδή δεν προφήτεψε κάποιες εξελίξεις, όπως π. χ. τις προσαρμοστικές ικανότητες του καπιταλισμού (λες και τις προφήτεψαν οι αναρχικοί…). Αυτό όμως που οι μεταφυσικοί θεωρούν ως προφητεία, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ανάλυση φαινομένων που βρίσκονται σε σπερματική μορφή και αναπτύσσονται γεννώντας το νέο μέσα από τα σπλάχνα του παλιού.

Δεν μπορεί κανένας, ούτε ο Πάπας, ούτε ο Ναζωραίος, ούτε ο Μωυσής, ούτε ο Μπακούνιν, ούτε ο Μαρξ να “προφητέψει” ένα φαινόμενο πριν αυτό εμφανιστεί σε σπερματική μορφή. Κι όταν αυτό εμφανίζεται αμυδρά και εντοπίζεται, τότε συμβαίνει αυτό που έγραφε ο Καβάφης στο ποίημα του “Σοφοί δε προσιόντων”: «Εκ των μελλόντων οι σοφοί τα προσερχόμενα αντιλαμβάνονται. Η ακοή/ αυτών κάποτε εν ώραις σοβαρών σπουδών/ ταράττεται. Η μυστική βοή/ τους έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων/ και την προσέχουν ευλαβείς/ ενώ εις την οδόν έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί».

Δεν μπορούμε, λοιπόν, ν’ αντιμετωπίζουμε τον Μαρξ ούτε ως επιτυχημένο, ούτε ως αποτυχημένο προφήτη! Αντίθετα πρέπει ν’ ακολουθήσουμε την συμβουλή του Μάρει Μπούκτσιν: έχουμε να πάρουμε πολλά από τον Μαρξ, όχι μόνο από την διεισδυτικότητα του, αλλά κι από τα ελαττώματα του. Το έργο του Μαρξ είναι τεράστιο (και σε πολλά σημεία αντιφατικό). Μέσα στον όγκο του θα συναντήσουμε τη συνύπαρξη ακόμα και αντικρουόμενων στοιχείων: ο βαθειά ανθρωπιστικός και κατ’ ουσίαν ελευθεριακός και αντιεξουσιαστικός του πυρήνας συναντά τις αυταρχικές και εξουσιαστικές εκτροπές. Η διαλεκτική ανάλυση, η αντίληψη της ιστορίας ως δημιουργίας της ανθρώπινης αυτενέργειας, (5) θα συναντήσει τα αισιόδοξα  ντετερμινιστικά βαρίδια (6. Τα ίδια ελαττώματα, όμως, δε συναντάμε και στον αναρχισμό; Τον “κομμουνιστικό στρατώνα” των Μπακούνιν /Νετσάγιεφ, τη στήριξη του δικτάτορα Λουδοβίκου Φιλλίπου από τον Προυντόν, την έκκληση για την είσοδο της Ρωσίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο από τον Κροπότκιν, την αυστηρά ιεραρχική και συγκεντρωτική δομή του στρατού του Μάχνο, την είσοδο στην ισπανική αστική κυβέρνηση, με την υπουργοποίηση στελεχών της CNT; Όσο για τον αισιόδοξο ντετερμινισμό, δεν αφορά μόνο τον Μαρξ. Είναι ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του επαναστατικού κινήματος του 19ου αιώνα. Ο Μπακούνιν ακροβατώντας στα όρια της μεταφυσικής εσχατολογίας τοποθετούσε την ανθρώπινη ευτυχία στις εσχατιές της Ιστορίας. Και ο Κροπότκιν θεωρούσε την επικράτηση του αναρχικού κομμουνισμού ως αναπόφευκτη κίνηση της ιστορικής εξέλιξης.

Παρά τα λάθη τους και τις αστοχίες τους, δεν πρόκειται να εγκαταλείψουμε ούτε τον Μπακούνιν, ούτε τον Κροπότκιν, ούτε τον Μαρξ. Αντιθέτως, πρέπει να προχωρήσουμε σε μια κριτική επαναξιολόγηση.

Με δυο λόγια, δε ζητάμε απλώς την “αποκατάσταση του πραγματικού Μαρξ”. Επιπλέον θέλουμε και την αντιεξουσιαστική χρήση της ανάλυσης του, πράγμα που σημαίνει πως θέλουμε αυτόματα να απαλλαχθούμε από τα λίπη και τα βαρίδια όχι μόνο του μαρξισμού, αλλά και του ίδιου του Μαρξ. Ένα τμήμα του μαρξικού έργου είναι ήδη ξεπερασμένο από τα ίδια τα πράγματα (γεγονός που καθόλου δεν υποτιμά τον Μαρξ, απλώς αυτή είναι η φυσιολογική ροή των πραγμάτων). Ένα μεγάλο, όμως τμήμα του μαρξικού έργου έχει μια σπάνια ζωντάνια. Κι ας πέρασαν τόσες δεκαετίες, η ζωντάνια αυτή είναι πιο έντονη από κάποιες κατεψυγμένες ιδεολογίες της εποχής μας!

Θα πρέπει να απαντηθεί όμως κι ένα ακόμα ερώτημα: φταίει ο Μαρξ και σε ποιο βαθμό για την μετέπειτα αυταρχική χρήση της θεωρίας του; Ευθύνεται για τον βοναπαρτισμό όσων ομνύουν στο όνομά του; Λέει ο Κώστας Παπαϊωάννου: "Κάθε ιδέα είναι δισήμαντη. Το αν θα πάρει τούτην ή εκείνη τη σημασία εξαρτάται από τη προοπτική αυτού που θα την ερμηνεύσει και την οικειοποιηθεί". Οι ιδέες του Μαρξ οικειοποιήθηκαν από τον αυταρχικό μαρξισμό με τέτοιο τρόπο ώστε: "αυτός ο ίδιος ο μαρξισμός επρόκειτο να μετατραπεί σε ένα άψυχο όργανο της ιεροεξεταστικής επιτήρησης της σκέψης και της έκφρασης, κι αυτής της ιησουϊτικής απολογίας του δεσποτισμού, που αποτελούν την πεπτουσία της σημερινής ορθοδοξίας". Ο Χριστός λοπόν "φταίει για την Ιερά Εξέταση, όσο "φταίει και για τον Αναβαπτισμό. "Φταίει" για τον Τορκεμάδα, όσο "φταίει" και για τον Τόμας Μίντσερ. Ο αναρχισμός φταίει για τις υπέροχες στιγμές αντίστασης και αλληλεγγύης, όσο “φταίει” και για τους νεκρούς της marfin
Έτσι και ο Μαρξ "φταίει" τον Στάλιν (7) όσο "φταίει" και για τη Ρόζα Λούξεμπουργκ, "φταίει" για τον Κιμ Ιλ Σουγκ όσο φταίει και για τους καταστασιακούς... 

Ο Μαρξ ήδη από το 1844 κατέκρινε σφοδρά τον “ωμό κι αστόχαστο κομμουνισμό, που παντού αρνιέται την προσωπικότητα του ανθρώπου”, όπως και πολύ αργότερα κατέκρινε τον “κομμουνισμό του στρατώνα” των Μπακούνιν-Νετσάγιεφ. Για τον Μαρξ ο κομμουνισμός δεν είναι ο σκοπός καθ’ εαυτός, είναι μονάχα το υπέδαφος στο οποίο αναπτύσσεται η ανθρώπινη ελευθερία και πραγματώνεται ανεμπόδιστα η προσωπικότητα του ατόμου. Μόνο μέσα από την ανατροπή όλων των κοινωνικών σχέσεων που μετατρέπουν τον άνθρωπο σ ’ένα “ταπεινωμένο και περηφρονημένο ον”, μπορεί να πραγματωθεί η καθολική χειραφέτηση της ανθρώπινης ύπαρξης και ο γνήσιος, ανώτερος ατομικισμός (που καμία σχέση δεν έχει με τον σημερινό φιλοτομαρισμό του αστικού και μικροαστικού ατομικισμού). Μέσα από την προλεταριακή αυτενέργεια και αυτονομία, μέσα από την ανάκτηση των συνθηκών της ύπαρξης μας, μέσα από την κομμουνιστική κατάργηση του κράτους, της μισθωτής σκλαβιάς και της ιδιωτικής ασφάλειας θα έρθει το τέλος της αποξένωσης των ανθρώπων μεταξύ τους και με τη φύση, η μετατροπή του Homo Economicous από αυτοσυνείδητο και αυτενεργό εμπόρευμα, από ομιλούν εργαλείο, από εξάρτημα μηχανής, από ζωντανή μηχανή εργασίας σε ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ.

Ο κομμουνισμός για τον Μαρξ, λοιπόν, δεν είναι η ελευθερία καθ’ εαυτή, αλλά δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την ελευθερία, αφού η ελευθερία σημαίνει πάνω απ’ όλα ΕΥΘΥΝΗ. Ο κομμουνισμός καθ’ ευατός μπορεί να πάρει και αυταρχικές μορφές. Αυτός ο κομμουνισμός το μόνο που καταφέρνει είναι να πνίγει την αυτενέργεια της κοινωνίας και να διαιωνίζει την ατομική και κοινωνική ετερονομία.

Το πέρασμα από την κοινωνία των ιδιωτών στην ανθρώπινη κοινωνία, από τις κοινωνικές σχέσεις ανάμεσα στα πράγματα στις ανθρώπινες κοινωνικές σχέσεις, από την αλλοτριωμένη πρακτική στην ανθρώπινη ποίηση, αυτός είναι ο πραγματικός κομμουνισμός. Κι αυτός ο κομμουνισμός είναι ουσιωδώς αναρχικός, ακόμα κι αν ο Μαρξ δεν τον ονόμασε έτσι…

Σημειώσεις:

1. Όταν μετά την πτώση του (αν) ύπαρκτου σοσιαλισμού η νέα εξουσία γκρέμισε τ’ αγάλματα του Μαρξ, ο αντιμαρξιστής Χενρι Μάγιερς είπε: «Τ’ αγάλματα του γκρεμίζονται, η ύπαρξή του είναι πάντα παρούσα. Ο Καρλ Μαρξ δεν μπορεί να αγνοηθεί».

2. Για την ακρίβεια το Ινστιτούτο Μαρξ- Ένγκελς- Λένιν της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος.

3. Η κοινωνική κομμουνιστική τάση εκφράστηκε ποικιλότροπα από την ανάδυση της ταξικής κοινωνίας μέχρι σήμερα: από τις νοσταλγικές απόπειρες επιστροφής στον αρχέγονο κομμουνισμό ως τον πρωτοχριστιανικό κομμουνισμό, από τους εβραίους Εσσαίους και ζηλωτές ως τους Αναβαπτιστές και τον “πόλεμο των χωρικών”, από αρχαίες ελληνικές φιλοσοφικές σχολές ως το σύγχρονο αναρχικό κομμουνιστικό κίνημα.

4. Η δειγματοληπτική αυτή σταχυολόγηση δε σημαίνει ότι υπάρχει και κάποια τάυτιση με την ολότητα της σκέψης των παραπάνω στοχαστών.

5. «Είναι άνθρωπος, ο πραγματικός και ζωντανός άνθρωπος που κατέχει και που παλεύει. Η “ιστορία” δεν είναι κάποιο ξεχωριστό πρόσωπο που χρησιμοποιεί τον άνθρωπο σα μέσο για τους συγκεκριμένους σκοπούς της. Η Ιστορία δεν είναι τίποτα άλλο παρά η δραστηριότητα του ανθρώπου που επιδιώκει τους σκοπούς του». (Μαρξ: Η Αγία Οικογένεια).
 «Το υλιστικό δόγμα ότι οι άνθρωποι είναι προϊόντα των περιστάσεων[…] ξεχνάει πως οι περιστάσεις μεταβάλλονται από τους ανθρώπους[…] Η σύμπτωση της μεταβολής των περιστάσεων και της ανθρώπινης δραστηριότητας μπορεί μόνο να συλληφθεί και να κατανοήθει λογικά σαν επαναστατική πρακτική». (Μαρξ: "Θέσεις για τον Φόυερμπαχ").

Κατά τον Μαρξ, το υποκείμενο διαμορφώνεται σε ήδη δοσμένες αντικειμενικές συνθήκες, αλλά δε διαμορφώνεται από αυτές παθητικά. Το υποκείμενο είναι ενεργητική αντανάκλαση των συνθηκών, μεταβάλλεται από αυτές και τις μεταβάλλει σε μια διαρκή συνεξελικτική διαδικασία.

6. Βασικό ντετερμινιστικό βαρίδιο υπήρξε η σχεδόν μυστικιστική λατρεία του Μαρξ προς την εργατική τάξη, η οποία θα έφερνε αναπόφευκτα τον κομμουνισμό. Ο αισιόδοξος ντετερμινισμός όμως είναι μια σταθερά για το σύνολο του επαναστατικού κινήματος του 19ου αιώνα (για μαρξιστές, μπλανκιστές, αναρχικούς κλπ). Όπως ο κάθε άνθρωπος, έτσι κι ο Μαρξ, υπαγόταν στην εποχή του. Οι ιδέες του δεν είναι υπεριστορικές!


7. « Μια μελέτη του κεφαλαίου μπορεί να εξηγήσει τον σταλινισμό εξ ίσου πολύ όσο μια μελέτη της Βίβλου μπορεί να εξηγήσει την Ιερά Εξέταση».(Ράσελ Τζακομπι: "Διαλεχτική της ήττας").